Proef op de som

Even een update over mezelf.
Het gaat vooruit. Ik loop alweer bijna normaal. M'n been is nog steeds gezwachteld en ik moet nog een week wachten tot de steunkous.
M'n conditie gaat langzaam vooruit omdat ik snif verkouden ben. Waarschijnlijk omdat ik weinig weerstand heb.
In een balans probeer ik te rusten en actief bezig te zijn.
Van buitenaf heb ik meerdere verhalen gehoord van mensen waarvan geliefden of kennissen gestorven zijn n.a.v. een trombose of een embolie. Dat heeft me diep geraakt en waardoor ik besef dat de dood erg dicht bij was en wat voor een geluk ik heb dat ik nu nog leef.

Wat is de proef zal je nu denken. Het is meer een tip voor mensen die last hebben van een koortslip. Ik voelde er een opkomen. Via google las ik dat je op een beginnende koortslip Teatree olie moet smeren. Gelukkig had ik nog een flesje in de kast. Wat denk je? Binnen een klein half uur voel ik dat de zwelling uit mijn lip wegtrekt. Het werkt dus echt!
Enfin... Jullie zijn nog niet van me af.(sommige mensen wel, maar das een ander verhaal)
Genietend ga ik verder.

Take this!!!!

Mooie wijsheid. Toch???

Gered!

O wat zijn we blij....o wat zijn we blij. Niet omdat hij jarig is, maar..... omdat hij diploma A heeft gehaald. Meer foto's volgen als ik camera leeghaal.

Uitstrijkje

Terwijl ik naar het ziekenhuis rij, valt me in dat ik toch echt voor een uitstrijkje moet gaan. Zo'n ellendig onderzoek ben je snel geneigd het op de lange baan te schuiven.
Een paar weken naar mijn verjaardag kreeg ik een oproep en weer een paar weken een herinnering.
Paar weken geleden na de dood van die engelse big brother-bewoonster(zij overleed aan baarmoederhalskanker) had ik me voorgenomen om te gaan. Tot nu toe is er niets van gekomen. Gister had ik bezoek en kwam baarmoederhalskanker weer tenspraken. En nu spookt het door mijn hoofd. Is dit een teken of ben ik mezelf gewoon gek het maken?
Op dit moment zit ik op de benenpoli. Te wachten op iemand die die kous komt aanmeten(je weet wel: die a-sexy, -romantische huidskleurige steunkous). Lang leven mijn gsm met internet!
Even dit afhandelen en dan toch maar bellen voor een afspraak. Voor het uitstrijkje!

Vaderdag deel 2

Zoals ik al zei: de klapper van Vaderdag moest nog komen.
René had van dochterlief een paar croqs gekregen.
Hij was daar heel blij mee.

Peter kreeg van Shirley een heerlijk Burberry geurtje en nog een Van Gilze.

Henk die kreeg van ons allemaal een handje en een kus omdat zijn 53e levensjaar in ging.

Na het openen van de shampoo die ook voor de koets gebruikt kan worden, was het wachten op kado 2.
De heren hadden hier al vrijdagavond zonder mij naar gekeken en zaterdag toen ik meeging stond vrijwel zeker vast: DEZE WILLEN WE HEBBEN!
Tja wat wil je als vrouw en moeder dan nog zeggen?!
Zondag voordat we naar huis gingen werd hij netjes bij de vrachtwagen afgeleverd. Spiksplinternieuw. Het gezichtje van mijn kleine man kon alleen nog maar smilen. Natuurlijk was hij helemaal Hyper de hyper.
Gisteren na de zwemles(HOERA HOERA HIJ MAG ZATERDAG OPGAAN!!)gingen ze dan ook vol trots met Oblix en de nieuwe koets rijden.

Schoolreisje

Het jaarlijkse schoolreisje is vandaag. Jorrith maakte het erg spannend. Hij moest van mij zijn boterham met kaas opeten en dat weigerde hij. Dus dreigde ik hem naar de zustertjes te brengen. Zeker nadat hij begon te kokhalzen. Toen ik in de oprit van het klooster stond, kon hij zijn boterham opeens wel snel opeten. Op school aangekomen vertelde ik de juf wat er gebeurd was en vroeg haar mij te bellen als Jorrith zijn boterhammen weigert te eten. De mamma's die er zaten moesten lachen om mijn verhaal. Eén mamma herkende zich wel. Als 1 van de 4 kids niet wil slapen, rijden zij naar de paterabdij in Mamelis. In het donker die laan omhoog rijden maakt indruk. Goede tip! Dat ga ik ook uitproberen als ie weer eens niet wilt slapen. Maar goed...het schoolreisje kon voor Jorrith toch doorgaan en samen met wat andere pappa's en mamma's zwaaide we de kids uit.

Vaderdag 2009

Voor Jeroen begon vaderdag na de marathon.
Terwijl Peter en Rene hun kadootjes ontvingen was Jeroen al onderweg in de wedstrijd. Edgar was zo lief om mijn plaats vandaag over te nemen.
Na de marathon wachtte Jorrith geduldig met zijn pakje. Jeroen kreeg als enigste pappa vandaag een versje voorgelezen. Dat werd beloond met een luid applaus van ons allemaal.
Jorrith had al een beetje verraadde wat hij had gemaakt:"Pappa ...kan je de koets ook met autoshampoo wassen?"

Klapper voor vader- en zoon komt nog.
Wordt vervolgd!

Wedstrijd Hilleshagen the pictures

Ze zijn er eindelijk. De foto's door Joey van APS Groep genomen tijdens de wedstrijd hier bij ons in de wei.
Heb je meegedaan??
Zoek dan hier: http://sports.webshots.com/album/573111900DjgnZO

Maastrichts Mooiste

Ik ben zooo trots op haar. Mijn zusje.
Afgelope zondag rende ze 15 km in Maastricht.
Sommige van jullie hebben haar hyvesblogje al gelezen.
Helaas kon ik er niet bij zijn haar te steunen. Ze had het liefs gehad dat ik bovenaan de muizenberg had gestaan om haar te reanimeren. Maar met de krukken die berg opgaan, zou ik gereanimeerd moeten worden.

Mijn gedachten waren natuurlijk wel bij haar.
En zoals Lonne genoten heeft van haar Maastricht Mooiste, geniet ik van haar finish moment: http://www.prorun.nl/index.aspx?FilterId=1048&ChapterId=3418&ContentId=35104
Haar startnummer: 17009

Enne... Voor mij is ze wel Maastrichts mooiste!

Longembolie?? Wie ik????

Gister mocht ik weer.
Samen met Lonne ging ik om 9 uur op weg naar het Ziekenhuis.
Lonne zet mij netjes af bij de ingang waar ik mezelf een rolkarretje regel. Bij de ingang kom ik Sandra, een vriendin van vroeger tegen. Al kletsend wijst zij ons de weg naar de benenpoli. Daar moeten we ons als eerste melden.
De dames van de poli schrikken als ze zien dat ik mijn steunkous aan heb. "Die zwachtel mag echt niet af" kreeg ik te horen.
Nou ja zeg...Mag ik ook eens ff lekker douchen!
En "Mevrouw, waarom heeft u krukken? Met trombose moet u lopen!"
"Ja maar... de internist van de 1e hulp zei dat ik een week zoveel mogelijk moet rusten. ""Ik zou me maar eens lekker laten verwennen"" zei hij tegen mij!"
Lonne valt in en zegt dat ik de zweepslag niet moet vergeten.
Dan weten de dames van de benenpoli het ook niet meer.
Als mijn been stevig ingezwachteld is en we het recept ontvangen hebben (zodat Lonne mij thuis nog een keer opnieuw kan inzwachtelen) vertrekken we richting route 80.

Binnen bij mevrouw C vertel ik hoe het nu met me gaat. Ze vraagt me hoelang ik nog in het ziekenhuis heb gelegen want ze kan zien dat ik een longembolie heb.
WAT??? LONGEMBOLIE???? HEB IK DAT?
"Zeg niet dat je dat niet weet!?"is haar antwoord. "Er zijn bloedstolseltjes in je rechter longkwab ontdekt tijdens de longscan!"
Dat heeft niemand mij verteld.
Het verklaard wel de klachtjes die ik heb en ach ja... Dat kan er ook nog wel bij. Als ik krijg te horen wat er allemaal had kunnen gebeuren, mag ik blij zijn dat ik er nog ben.
Ik laat netjes 5 grote dun-bloeddruppels achter. (komend half jaar moet ik bloedverdunners slikken)
We hebben tijd voor een bakkie te doen in het Wevertje. Goed om bij te komen van de schrik. Mevrouw C. komt me de uitslag nabrengen en dan hoor ik dat ik de tabletten wat moet opvoeren. Mijn bloedwaarde moet omhoog.
Van haar krijg ik het advies een middenweg te zoeken tussen lopen en rusten en vooral de embolie niet te onderschatten.

Onderweg laat ik alles bezinken. Gelukkig is Lonne erbij om m'n vragen te beantwoorden.
Soms is er zo'n moment dat ik het allemaal niet meer weet. De ene dokter zegt dit, van de ander krijg ik dat advies. Zelf moet ik maar uitvinden wat het beste voor me is. Word daar een beetje tureluur van.

Toch is er ook nog goed nieuws: die "sexy"huidskleurige, a-romantische steunkous hoef ik waarschijn maar 1 jaar te dragen ipv 2 jaar (zoals mij eerder verteld werd) Maar zolang ik die niet heb, mag ik geen auto rijden!

@Home

Dat is snel eh!!!
Bekomen van alle schrik ben ik alweer veilig thuis.
Met een ingezwachteld been en een doos vol tabletten.
Komende week mag ik vanuit thuis de medicatie op elkaar afstemmen.
Ze hebben het me geloof ik wel 3 keer uitgelegd voordat ik het een beetje snapte.
Kreeg zoveel informatie, weinig slaap en veel drukte erom heen.
Hoe het er nu uitziet?
Komende 10 tot 14 dagen moet ik zelf thuis trombose-spuitjes zetten. Dat ligt aan de waarde van het bloed.
Daarbij nog tabletten slikken.
Maandag moet ik terug naar het ziekenhuis om me te melden op de benenpoli en bij de trombosedokter. (Benenpoli zou gisteren naar mij toekomen maar ik hoorde net dat ze de afspraak verkeerd in de agenda hadden gezet: Mevrouw u bent woensdag niet op de afspraak geweest? Nou ja zeg... weer foutje van het ziekenhuis zullen we maar zeggen)
Woensdag herhaal ik dat weer en waarschijnlijk vrijdag ook. De waardes van mijn bloed worden komende week nauwkeurig in de gaten gehouden. Met andere woorden: er gaat veel in me geprikt worden! Verder mag ik wel bewegen maar niet belasten.
Nu eerst ga ik nog wat slaap terughalen die ik me in het ziekenhuis heb laten afnemen.... GGGaaaaaaapppppp

Nou ja zeg...

Het is inmiddels precies 2 uur. Er is nog niet veel met me gebeurd. Heb wel eten gekregen en er zijn artsen of andere mensen in dokters jassen aan mijn bed geweest.
Als ik lig trekt er een ontzettende gore urinegeur aan me voorbij.
15 min later:
Inmiddels ben ik 3 x geprikt. Er waren nog 2 buisjes bloed nodig. Dadelijk krijg ik nog een longscan en komt de dermatoloog mijn been inswaf...ik bedoel zwachtelen. Als ik dan ook nog mijn tabletten heb MAG IK NAAR HUIS. Weg uit de soap die nu wel saai is omdat al het oud volk rustig en stil is. Dus bel en sms ik maar...ik hou me niet rustig.

A morning in the hospital

Dat waren een kleine 3 uur slaap. Tot HALF 4 heeft de 'sexy' opa geroepen:'MIA....MIA'. Wilde de votser van tegenover er vandoor en smeekte verpleger Hans om met hem te gaan wandelen en werden er nog eens 2 mensen binnen gereden.
Hans vroeg hoe ik het in het heerlense Gaiapark vond. 'Lijkt wel een verpleegkliniek!'
Nadat ik terugkwam van het plassen was de 'sexy' opa stil! Ik vroeg me af hoe broeder Hans dat voor elkaar had gekregen. Helaas 2 minuten en hij begon te SNURKEN!
Enfin ...de morgen begint vroeg. Zuster Esther zorgt voor een vrolijke boel: ze pakt die oudjes hier op een leuke manier aan.
Bij daglicht zie ik de zielige hoopjes mensen om me heen liggen.
Dadelijk wordt mijn been gezwachteld en krijg ik uitleg over de medicatie.
Dan hoor ik wanneer ik naar huis mag.
Denk niet dat ik hier zielig lig te wezen...het is net of ik meespeel in een soap. Hilarisch zoals ik al zei.

Acute opname afdeling

Te gek voor woorden.
Tis inmiddels 11 uur. Slapen lukt hier niet echt. Naast me ligt een oude dame te ademen aan apparatuur dat een geluid maakt als een aquarium. Naast me roggelt een opa. Halve tijd ligt hij met zijn 'sexy' benen bloot op de dekens. Het zicht op zijn luier maakt het geheel niet aantrekkelijker. Hij roept naar 'mia' maar die schijnt er niet te zijn.
In de andere hoek ligt een jonge meid in een camouflage pyama. Flanel zover ik kan zien: iets om rechtop in kapot te gaan volgens mij. Van de hitte welteverstaan. Af en toe kruisen onze blikken elkaar. Zo van: `Waar zijn we in hemelsnaam beland`. Ik geloof dat ze haar nu gaan overplaatsen. Lucky her!
Schuin tegenover me ligt een oma met de mond open te slapen. Haar armen zijn blauw. Nee ...zeg maar zwart. Bij het zien hoe ze erbij ligt, vraag ik me af: haalt ze de morgen?
Recht tegenover me spant de kroon: hij wauwelt de hele tijd. Laat votsen(=scheten) en toen ik mijn boterham at, zat hij, lachend naar mij, in zijn neus te pikken. Eet smakelijk.
Na 3 dagen vol emotie heb ik vanavond, tussen de tranen door, weer kunnen lachen. Eerst met mamma. Op een of andere manier werden we melig van de negatieve sfeer die er hing. Niet gek overigens: er zaten mensen al een dikke 3,5 uur te wachten.
Nadat ik na een kleine 3 uur hangen op een stoel in bed belandde, was ik ook niet van plan nog terug te gaan naar die stoel. Mamma moest het bed van mij bewaken. Zorgen dat ze het niet van me af zouden pakken in de tijd dat ik het plaspotje moest vullen.
Enfin.....op de zaal van de acute opname heb ik gelijk de tv aangezet. Net op tijd voor mijn favouriete serie: the ghost whisper.
Natuurlijk toverden mijn 2 mannen ook een smile bij mij te voorschijn. Heerlijk dat ik nog een kus en een knuffel kreeg, voordat ik 'Ruby goes Holland/dutch' ging kijken. De verpleging keek op toen ik lag te lachen.
Tis inmiddels kwart voor 12. Mijn infuus knelt in mij arm maar nog lig ik met een smile. Waar ben ik (op mijn 35e) toch in beland! Het lijkt hier wel een verpleegkliniek voor bejaarde, demente mensen!
Bij de sexy opa begint het bloeddrukapparaat voor de zoveelste x te joelen en ik hoor weer een vots. Ik ga nog maar ff tv kijken...tot ik erbij in slaap val...

Wat er aan vooraf ging...

Wat een dag! Of wat een week?
De snijdende pijn in mijn been en het telefoontje van de Arbo-muts deden me besluiten om via dr. Nijst, in het Diagnostisch centrum mijn been na te laten kijken. En ja hij kreeg gelijk. Na een aantal uren kregen we de uitslag mee: trombose in mijn been. Gelukkig alleen het onderbeen.
De tranen rollen over mijn wangen als ik hoor dat ik me moet melden op de 1e hulp vh Atrium ziekenhuis. Om te zorgen dat ik geen longembolie krijg, wordt er een opname geregeld. Als ik hoor dat je daar dood aan kan gaan, is de schrik erg groot. Mam vertelt me nog een horrorverhaal er achteraan. Ik besef dat we hem samen zitten te knijpen van angst. Met alle liefde rijdt ze met me en steunt ze me. Goed voor onze moeder-dochter relatie. Ze accepteert mijn pijn en tranen. Ik mag klagen en roddelen bij haar.
Mijn gevoel was goed. 'Er is veul mier aan de hand' zoals Rowwen Hèze zingt.
Toch heb ik me van de wijs laten maken door een vrouw, wiens vriendin van de tennisles ook een zweepslag had en na 4 dagen weer kon lopen, en over de telefoon hoorde dat ik best weer voor halve dagen kon gaan werken. 'ik zou maar een kussentje van thuis meenemen om mijn voet op te leggen'; Iemand naar de lidl sturen om magnesiumtabletten te halen en vooral veel drinken.
Zonder mij te zien, ging ze mijn werk adviseren dat ik beslist 4 uur kan werken. 'Maar mevrouw ik wil het wel proberen maar ik kan amper een uur zitten zonder vrekkes veel pijn'. 'Daar moet je je maar even doorheen zetten' was haar antwoord. 'Ik adviseer een halve dag'. Tranen met tuiten heb ik gehuild.
Hoe kan iemand die mij niet kent, nooit gezien heeft, zoiets beoordelen.

Nu ben ik wel een klein beetje een emo-muts, die elke avond bij haar favouriete serie zit te janken of als ze haar kereltje ziet glunderen op de koets, de waterlanders over haar gezicht laat stromen. Wat is er mis van het uiten van emoties. Ik ben er achter gekomen: Het lucht op!

Al bij al: ik heb gerelativeerd EN geleerd. Kosmisch wordt het allemaal geregeld. Met dank aan mijn beschermengeltjes!

Jorrith's eerste wedstrijd

Met dank aan Joey en Mamma voor het maken van de foto's. En Sandra voor het maken van filmpjes zodat ik toch kan meegenieten van de eerste wedstrijd van mijn kleine man.

De Waarheid

Spreukjes van de dag:

Ieder verhaal heeft 3 kanten: jouw kant, mijn kant en de waarheid.

en

Of je je leven lachend of huilend doorbrengt, je leven duurt even lang

en

De leugen zal aan zichzelf te gronde gaan. De waarheid zal eeuwig aan zichzelf gelijk blijven. richt daarom uw wil op de waarheid.

Een grote BLEHHHH

Ik voel me zielig, boos, verdrietig etc etc. Ik baal en heb veel pijn.
Op dit moment ben ik niet te genieten.
Als ik opsta heb ik de krukken nodig om te lopen. Als ik 's nachts ga plassen heb ik daarna weer een uur nodig om in slaap te komen en verrek ik van de pijn. Bij elke draai word ik wakker omdat ik bewust mijn been moet omleggen.
Zusje adviseerde me om toch regelmatig te bewegen/proberen te lopen ivm trombose. Ze had m'n been en voet gemasseerd gezien er behoorlijk vocht in zit.
Mijn manager belde om te informeren en te overleggen hoe en wat om weer aan het werk te gaan. Juist nadat ik 2 nachten slecht geslapen had. Ik heb bijna niets van de wedstrijd kunnen zien. Hebben lieve mensen mijn taken overgenomen terwijl ik aan huis gekluisterd was en nu nog ben. Jeroen is nog druk met het opruimen van de wedstrijd. Binnen is de vloer nog rommelig van het weekend en er liggen nog spullen die opgeruimd dienen te worden. Dat wil ik doen. Maar ik red het niet!
En dan mag ik niet eventjes depressief, boos en verdrietig zijn?
In mijn hoofd begin ik nu te zingen:
"Mar merge wurt ut bèter... dan is alles voorbij...."

Let's do Zumba

Ja... Ik zal het maar eerlijk opbiechten: Het was de Zumba.
Dinsdag na het werk deed ik (op de blote voeten) even met mijn collega's mee met Zumba. In mijn gewone kloffie effe een paar danspasjes. Ik zag het weer helemaal zitten. Had er ontzettend veel plezier in. Ik droomde al helemaal weg. Ik zag mezelf over een paar maanden met zo'n sexy buikje in een superlening lichaam rondlopen. Na een kleine 20 minuten werd mijn droom verstoord. Mijn kuitbeen gaf een knak. Zo hard dat mijn collega het kon horen. Gelijk mijn been gekoeld. Lopen ging moeilijk, autorijden ging nog net. (best gevaarlijk achteraf)
Thuis op aanraden van Lonne een warm bad genomen en dat voelde wel goed aan. Woensdag toch maar even langs de dokter. Die bevestigde een behoorlijke zweepslag. Het advies: beste is het natuurlijk te laten genezen. Pijnstillers kunnen lijden tot overbelasting. Intapen en/of behandelen verlicht iets maar daar geneest het niet sneller mee.
Goed rusten dan ben je er het snelste vanaf. De duur: 4 tot 6 weken!!!!!!
Ik ben boos geweest. Heb verdriet gehad. Ben kribbig. Het heeft allemaal geen zin. Tis nu eenmaal gebeurd!

Diepenheim

Ik geloof dat ik genoeg geschreven heb over Diepenheim. We hadden een heerlijk pinksterweekend. Helaas geen Zelhem maar rustig genieten in het Hof van Twente. Rest ons alleen nog maar de foto's



O ja buiten het stappen en alle onzin heeft Team Houten ook nog mee gedaan aan de wedstrijd daar. Vergeet het bijna te vermelden. Na een blackout in de dressuur, ging de marathon beter dan in Horst en liep de vaardigheid lekker. Helaas 2 ballen, maar wel binnen de tijd.

There is something i wanna tell you

De avonden in zo'n wedstrijdweekend zijn meestal een gezellig samen komen. Meestal wordt er gezocht naar een leuke kroeg of belanden we in een disco.
Samen met Edje zijn we de oudste (indien meneer Rick niet mee is) van heel de club.
In een disco waar de gemiddelde leeftijd zo rond de 18 jaar is, voel ik me dan ook af en toe oud. Met het optreden van Lasgo kon ik 1 liedje meezingen(Something) Toen iemand naar me toe kwam en vroeg of Sanne mijn dochter was, kon ik het niet laten hem wijs te maken dat we een soort Kelly family zijn.
Ik vind het bijzonder dat een groep van 22 personen zich onderling zo goed pakt.

Genoeg tijd

Tis weer voorbij het mooiem weekend. Alweer hetzelfde liedje: moe maar voldaan. Weer kan ik schrijven dat we een super weekend hebben gehad. Natuurlijk heeft het goeie weer daar een groot aandeel in. De starttijden van de dressuur en marathon waren later op de middag dus was er veel tijd over om onzin uit te halen