Mijn arme schnoebel is gewond!

Ik heb besloten om na 2 jaar weer eens te gaan paardrijden.
Was de hoefsmid gisteren bij ons. Haalt Jeroen haar uit de stal en op een of andere manier bezeert ze zich.

Dierenarts gebeld om het been te hechten.
En hier ligt mijn schnoebel dan.
Met haar verbonden been.











Jorrith geeft haar een kusje voor de pijn.

Tante soffie

Vanavond hadden we een groot feest. Een feest ter ere van de "upgrading" van een flat die onder ons account valt. De regel-collega had mij ingepland aan het buffet. "Om een beetje "schtimmung" erin te brengen. "Als ik maar niet hoef te tappen" was mijn reactie.
Zo kwam het dat ik vanavond samen met 3 bewoners van de flat de andere mensen van drinken heb voorzien. Meneer Jan spoelde de glazen. Mevrouwtje Pim en ik deden de frisdrank en Soffie deed tappen.
Ik wil ze niet oud noemen maar ik kon zien dat deze mensen al een leven achterzich hebben. Ik heb me laten vertellen dat Jan en Pim zich in de flat hebben leren kennen en verliefd zijn geworden. Zo romantisch!!!!!! Je kon zien dat ze dol op elkaar zijn.

Tante Soffie was een beetje het stressen. Deze dame heeft 30 jaar een café gehad en kan dus een goed pilsje tappen. Als de materialen meewerken!! Met een thuis-feest-tapje was het voor tante Soffie moeilijk een fatsoenlijk pilsje te tappen. Dat liet ze dan ook goed merken. Waarschijnlijk heeft ze met veel liefde haar werk altijd uitgevoerd. Ze was niet bij de tap weg te slaan, ondanks dat hij niet naar behoren functioneerde. Haar ervaringen over hoe we het beter had kunnen doenn, vertelde ze ons tussen het tappen door.
Ook na afloop weet tante Soffie van geen ophouden. Ze ruimt alles keurig netjes op. Dan vraagt ze heel lief: "Kind, Hoe heet je eigenlijk???"
Als 76 jarige heeft ze geen rust voordat alles is opgeruimd. Samen brengen we de lege flessen wijn naar de glascontainer en daar nemen we afscheid. Ze pakt me vast, geeft me een kus en een knuffel en bedankt me voor de fijne avond en de samenwerking. Misschien zie ik haar ooit nog eens misschien ook niet.
Wat een heerlijk mens, die "tante Soffie".

Luchtkus

Toen ik een paar weken geleden mijn collega vertelde dat we een Jeep hadden gekocht, vertelde zij dat je als vrouwelijke Jeeprijder veel respect krijgt in het verkeer.
Nu moet ik best nog wel wennen aan het volume van onze auto. Vooral het inparkeren bij school vraagt om een grote bocht. Tot ergernis van een meneer de Wielrenner.
Vanochtend was dat anders. Bij de rotonde kreeg ik voorrang. Die voorrang ging samen met een grote glimlach van een charmante man.
Bij de afslag naar Simpelveld stond een cabrio met een mooie meneer erin te wachten om linksaf te buigen.
Ja oké...daar kijk ik naar!! Mijn kijken werd beloond met een knipoog. Met een smile op mijn gezicht rij ik verder.
Kom ik bij het kruispunt dichtbij de Peppermill. Sta te wachten voor het stoplicht. Kijk een beetje dromerig om mij heen en kan mijn ogen niet geloven: Vanuit de richting Kerkrade krijg ik vanuit een grote vrachtwagen een luchtkus. Vol verbazing draai ik mijn hoofd. (geen idee of mijn mond open viel) en nogmaals een kus door lucht. Is de wereld gek geworden??? In mijn eentje zat ik hard te lachen. Wat een pret op deze heerlijke mooie donderdagochtend.

Los in Horst

Dit jaar niet echt de openingswedstrijd. Wel een wedstrijd waar ik graag mee naar toe ga.

Dit weekend was ik niet alleen van de”catering en het entertainment “ maar ook groom van Yvonne. Samen met Roel zat ik achterop in de dressuur en de vaardigheid.
Vrijdagavond wordt gebruikt om eerst alles een beetje op orde te maken.

Nadat de rest ging verkennen en Jorrith met Sjoerdje mee op de koets naar Castenray was, kreeg ik een ingeving om Yvonne te verrassen door alvast één van de pony’s te vlechten.
Kyra was mijn “slachtoffer”, want haar knotten zitten aan de binnenkant en gezien ik niet zo mooi kan vlechten als Yvonne, nam ik toch het risico om er wat van te maken. Ik vind het eigenlijk ook nog leuk werk om te doen. En zo kwam het dat ik Fleurtje ook mocht voorzien van “knotjes”. Maaike, Willemijn en Sandra kwamen even buurten, Sjekkie smste; nodigde ons uit om naar hun nieuwe stekkie te komen kijken en Meneer Rick vroeg of we wat kwamen drinken.
De vrijdagavond duurde dus heeeel lang. Pas toen we geen “sex on the beach” meer konden maken en de fles Bailey meester was gemaakt, gingen de lampjes uit.

Zaterdag de dag van de dressuur en vaardigheid en van …. Aardbeienland. De laatste jaren ga ik met Jorrith altijd even naar dat “land”. Al is het even om aardbeien en asperges te halen.
Manlief was gevraagd om heel de dag te “chip-readeren”(is dat een goed woord????) Samen met Jorrith ben ik hem gaan halen en hebben we in de tent wat gedronken met team Lenssen, Manon & Co., Edje en Loekie.
De tijd vloog en het was inmiddels weer tijd om te gaan koken. Ben tenslotte niet voor niets van de catering. J Nieuwe aardappeltjes, bretonse braadworst voor de heren, zalm en scampies voor de dames. Tezamen met heel veel lekkere Beeselse sla. Verse chocomousse met verse aardbeien als toetje. (En ja meneer Luttge: Ik kan koken!!!) Een goeie bodem om de zaterdagavond in Horst mee te beginnen.
In de tent dit jaar. Regelt door het “trekpaarden-volk”.( heb ik me laten vertellen) De rosé was niet lekker en was nogal frisjes in de tent. De fles “Fireman” bracht daar niet veel verandering in. Vraag me trouwens af of niemand “herpes” heeft gekregen. Iedereen die wilde proeven, dronk uit de fles.:s Hoezo “one big family”!!! ;-) Tegen 12 uur toch nog eventjes naar Horst City: café De Lange. Voor de 3e x kwamen we “diezelfde jongen”tegen (die we vriend van Marsch noemde!) en ontmoette ik een andere grappige jongen (beetje uitziende als Dinant v Kane) die vroeg of ik “oet Lottum kwaam”. “Neen, ik ben Neet oet Lottum!!!” Beetje tipsy kon ik wel om mezelf lachen. Zeker nadat ik nog een slaapplaats kreeg aangeboden. Ikke : 36 jaor, getrouwd en moeder. Leuk maar toch vriendelijk bedankt!

De Lange had inmiddels geen Bessen meer en de rest vond het tijd om naar huis te gaan. Gelukkig regelde meneer Rick net als andere jaren dat ik mee naar huis mocht. Met 12 man in de Landrover gaat best.
Nadat ik Willemijn eindelijk had los getrokken, liepen we moe maar voldaan naar onze slaapplaatsen toe. Zondag in Horst is altijd een dag om een grote zonnebril op te zetten. Nu heb ik die wel meestal op, maar in Horst is dat echt nodig! Dit jaar scheen de zon op en top en was het een heerlijk weertje. Pony Claus deed het voor de 2e x heel goed en iedereen was tevreden.

Op het terrein was het echt een Limburgse zondag in het zuiden. De kapel speelde ‘hoempapa”, drankjes op het terras en veel volk op het terrein. Deed me beetje denken aan het gevoel van de straatmarkt die vroeger op Terwinselen tegenover ons op het plein werd gehouden. Natuurlijk waren hier geen kraampjes maar heel veel paarden.

SWV - Love Is So Amazin'

Heerlijk even wegzwijmelen met de laatste plaat van de zumbales.

Onze kleine cowboy...

Zonnige zaterdag in de Peel

We maken ons klaar voor de vaardigheid. Yvonne rijdt en ik zit achterop.

De keerzijde

Nu heb ik wel aangegeven dat ik een leuk leven heb. Natuurlijk is er ook een keerzijde.
Net als Ying Yang gebeuren er ook negatieve dingen.Mooier verwoord: minder leuke dingen. Die horen net zo goed bij het leven.
Iemand anders raad geven is heel makkelijk, om het zelf toe te passen is een stuk moeilijker.

Op dit moment zit ik in een speciaal stuk. Ik heb het ziek-zijn van vorig jaar overleefd. Lichamelijk gaat het goed. Af en toe waarschuwt mijn spier me dat ik rustig aan moet doen. Is mijn “rugzakje” te vol, geeft mijn schouder dat aan en is het tijd om naar de therapeute te gaan. Buiten het ziek zijn,zijn er natuurlijk nog meer dingen gebeurd die een impact hebben gehad. De manier waarop ik met me om heb laten gaan o.a. door bedrijfsartsen; een verbroken vriendschap. Het hakte er allemaal in en dan verlies je vertrouwen, krijg je angsten en dat kost weer energie. (klinkt heel dramatisch, maar is niet zo bedoeld)

Zorgen voor mezelf.
Lastig, soms ook moeilijk. Ben zo gewend om voor andere te zorgen.
Gevoel en emoties gaan dwars door elkaar heen. (En ik ben al zo'n emo-kip)
Het is af en toe moeilijk een weg te vinden hoe ermee om te gaan.
Ik krijg verschillende handvaten en pak diegene waarvan ik denk ze te kunnen gebruiken.
Het zal allemaal nodig zijn voor mijn groei en ik weet zeker: HET KEUMT ALLEMOAL GOOD!!!

SOS Sonja

De lijn… Het lijnen… Het is en blijft een drama.
De meeste tijd zit ik lekker in me vel. Te lekker om me druk te maken over calorieën en koolhydraten. Manlief heeft er geen problemen mee dus waarom zou ik er zelf problemen over maken.
Genieten van het leven is toch belangrijker? Of toch niet??
Na de oproep van Sonja op tv begin ik weer te denken. De opmerkingen: “je bent toch een lekker meid” “je hebt toch een leuke kop” en “Je bent toch goed zo” hoe vleiend ze ook zijn, ik koop er op het moment niet veel voor.
De ene mens heeft genoeg met een stok achter de deur. Ik besef nu maar al te goed: Ik heb een hele dikke boom nodig. De bron voor af te vallen zit zo dichtbij. Zuslief die een heleboel patiënten weet te motiveren, staat te dicht bij me om mij te motiveren ook maar 1 kg te verliezen.
Samen met mijn collega maak ik een plan. Helaas in de pauze valt het plan in duigen. De voorgenomen gezonde salades van Subways worden geruild voor (bruine) broodjes van Subways. “De 2e is € 0,99” roept Roger. Roger is filiaalmanager en ik ken hem van vroeger. De enthousiaste lach van Roger zorgt ervoor dat ik voor het nieuwe broodje “spicy chicken met bacon” ga. Mijn collega houdt het bij kip.
Typisch mij: ik laat me weer verleiden (of is het verlijden in dit geval?) tot een broodje met 4 lagen!!!(+ sla en rauwkost) i.p.v. één laag zoals dat van mij collega.
Als we het op hebben, krijgen we zin in wat zoets. NEEE NEEE!!! We doen het (nog) niet. Eerst even deze topic aftypen.

Het is zondag is ut zuiden...

Hier is ut rustig maar verderop is er veel aan de hand. De Amstelgold trekt door ons Heuvelland. De mannen zijn samen met opa Jan stenen leggen in het tuintje van Carolien. Ik heb een momentje voor mezelf. Op de schommelbank. Heerlijk wiegend heen en weer blader ik door het jaarboek van Rowwen Heze. Het lente zonnetje op mijn benen. Over een uur ga ik proberen de slotconcert-kaartjes te bestellen. Daarna misschien nog even naar het dorp. Daar is het weer feest. Even lekker los komen van alles wat sinds enkele dagen in mijn blonde kopje spookt.

Heuvelland vol met wielrenners

Het is zo'n dag dat Maas-mannen schelden en vloeken: met heel veel moeite kunnen we het erf verlaten. Vandaag fietst de toerversie van de Amstelgoldrace door ons Heuvelland. Ze blijven maar komen en fietsen gewoon door. Ieder zijn hobby, maar het moet wel leuk blijven. Wat ik erger vind is alle rotzooi die ze achter laten. Maanden later liggen de bananenschillen en energieflesjes nog in de berm.

Mijn kleine 'schihase"

America

Vroeger eh…. Vroeger reden we in “Kevin”. Zo noemden we onze Vitara Jeep. Als mooi weer was, reden we met het dak eraf naar concerten toe.
Inmiddels zijn we 18 jaar verder. Maandag reden we ook weer met een Jeep. Net als vroeger.

Mijn dag begon met me te verheugen op de avond. Na een doodsaaie presentatie/meeting in de middag op het werk was mijn zin al iets minder.
In de nieuwe jeep pikte ik Lonne in Ubachsberg op! Samen gingen we op weg naar het laatste Kroegoptreden van Rowwen Hèze in America.
(de foto van de Vitara is op de plek gemaakt waar het podium van CAS staat. Leuk eh!)
Veur de kerk op ’t plein de jeep geparkeerd en door naar de Bondszaal. Eh…. op zoek naar de Bondszaal.
Na het begroeten van de meeste bekende beginnen ze te speulen.
Weer andere nummers dan in Schagen. Ik merk dat ik een beetje klaar ben met ‘zondag in het zuiden’ en ‘bestel mar’. ‘Bertje’,’vuur de kerk op het plein’, ‘ien minuut’ en ‘krokodille-lerenlaarzen’ klinken lekkerder in de oren.
Het kletsen na afloop zorgt ervoor dat we als één van de laatste de Bondszaal verlaten. Boems zit tot de nok gevuld als we aankomen.
Vele bekenden gezichten. Een aantal van 18 jaar geleden. Wat gaat de tijd en weer besef ik: Wat heb ik toch een leuk leven gecreëerd.
Net als ik van mijn zusje een blik krijg van: “Es nu gaan we!” draait Jacky de BEP…. I gotta feeling! Heel even lekker los voor we de auto in stappen.
En ja hoor… Net als vroeger: zijn we 10 minuten onderweg: Moet ze plassen. Dus auto langs de kant.

Er is niets op de weg. We zijn helemaal vergeten om over de autobaan te rijden. Dinny had ons verteld dat het een stuk sneller rijdt. We volgen de gewone vertrouwde oude Napoleonsbaan. Terwijl we nog druk zitten na te kletsen worden we opgeschrikt door een blauwe flits… CHIIIIIIIIPSSSSSSS!

Om kwart voor 2 rij ik vanuit Ubachsberg over Eyserheide naar Mechelen. Een nachtelijke blik over het heuvelland. Zoooo mooi!
Uit de radio klinkt ‘is dit alles’ van Doe Maar. Toch wel blij dat mijn zusje me bij mijn kraagje heeft gepakt, geloof dat ik anders weer tot het laatste door was gegaan. (Volgende keer hangen we de sleurhut aan.) Rowwen Hèze-avondjes geven me energie en kracht. Alleen dat gevoel heb ik echt weer even nodig. (en ik kreeg er nog wat bij ook!:s)

Na een paar woelige uren ging de wekker. Had ik maar vrij genomen! Al was het om lekker na te genieten.

Er zijn er 2 jarig hoera hoera

Dat kun je wel zien dat zijn zij!

Boern kindrn

Roskilde Memori

Nog een laatste herinnering uit Roskilde.

Jorrith in galop

Het blijft leuk om te kijken. Ik blijf er trots op.

1993: Roskilde

Weer heb ik Lonne moeten vragen om mijn geheugen op te frissen.
Als oudste vergeet je wel eens dingen die 17 jaar geleden zijn gebeurd.

In het kader “even terug in de tijd” heb ik weer herinneringen van vroeger gescand.
Tussen de 53 foto albums staan er ook 2 met herinneringen aan het Rowwen Hèze-optreden in Roskilde.
Maar hoe kwam dat nou ook alweer??
Lonne zegt: " Een Oproep in het Limburgs Dagblad".
Neem een goed humeur mee en voor 150 piek waren we de vrouw.
Een goed humeur is voor ons geen probleem. Verder hadden we ook niet veel bij: een klein enkel puktentje, een oranje babydekentje, tandenborstel en een pakje Hanuta-wafeltjes.
Gezien we toendertijd afslankpillen slikte hadden we ook niet veel nodig. Geloof zelfs dat we alleen een trui bij hadden, niet eens een jas.
De avond van te voren waren we nog bij het optreden op de Heerlerbaan. ’s Nachts reden we achter Mario aan en sliepen we een paar uurtjes op de bank. De dag erna haalde we meiden in Deurne op.
De bus was half gevuld met familie. De rest waren fans. Zo leerde we Astrid kennen, de jongens uit Tegelen, America en de stelletjes uit Huijbergen. Ook May en Kueb “oet Bolder” waren erbij. En Maurice-je Coenen natuurlijk. ("de knapste jongen uit Amby") Na een lange reis inclusief boottocht kwamen we in Roskilde aan. Bleek dat er iets mis was met de camping. Of dat nou kwam dat Maurice-je vanaf het dak van de bus had geschreeuwd dat “ganz Deutschland seropositief” is, en dat dat de reden was dat ze ons daarom niet op het veldje wilde, daar zijn we nooit achter gekomen. Terwijl Midnight Oil op de achtergrond “Beds are burning” speelde vertrokken wij weer met de bus naar een andere camping. Die nacht sliepen Lonne en ik om en om in het tentje. Het was gewoon veel te klein voor ons 2-en. Het was een vochtige nacht weet ik nog. Het regende niet hard, maar zonder jas voelde het klam aan.
Lonne had eindeloze gesprekken met die van Huijbergen en ’s morgens poetste ik in de regen mijn tanden met Apfelkorn.
De straat naar het festivalterrein was heel groot. Onwerkelijk groot voor zo’n kleine jonge meisjes als wij.
Na wat rondhangen en verkennen van het terrein stonden we bij de opkomst vooraan het hek. “FROM AMSTERDAM ROWWEN HETZE !” De eerste tonen van “Henk is een lollige vent” worden door Tren ingezet. Het stopte met regenen en de zon ging schijnen. Mooi moment!
Limburgse vlaggen gingen omhoog samen met een spandoek van “Hollandse nieuwe”.
Maurice-je vloog over het publiek heen en stond even later met mevrouw Rongen (de mamma van…) op zijn nek te hossen.

Het werd steeds drukker voor “the main stage”. Er werd flink gesprongen op het podium. De mannen sloten af met een diepe buiging.
“That’s all I know” van het optreden.
’s Middag bezochten we met 4-ren het optreden van Ray Charles en tegen de avond vertrok de bus weer richting Nederland. Alleen omdat in America kermis was.
Nu vraag ik me af of dat het weekend is dat mijn zusje samen met Mark in de tent zware shag heeft staan roken(en daar kei ziek van werd) terwijl ik in Boems Jeu stond met onze sigaretten. Dat is weer een ander verhaal.




















En toen volgde nog meer leuke optredens... en 17 jaar later gaan we nog steeds.

Jorrithpraat

Jorrith tegen opa en oma:
Wij krijgen een auto met geblondeerde ramen.

Jorrith wil zijn tanden niet poetsen: ik begin te mopperen en dan roept hij:
RELAAAAAXXX mamma... Het is vakantie: ik doe dat vanavond wel.

Anders dan gepland.

Ik ben niet zo’n mens van de planning. Meer een mens van het spontane. Een eigenschap van mij is dan ook dat ik vaak te laat kom. Mensen die mij goed kennen, houden hier rekening mee. Manlief maakt hier dan ook goed gebruik van: ik krijg een half uur korter de tijd om klaar te zijn. Ik ben van mening dat veel door de kosmos gestuurd word. Ut keumt zoals ut keumt.

Zo ook ons paasweekend. We waren van te voren het plannen wanneer we naar Biddinghuizen zouden rijden. Vrijdag of zaterdag. Wat doet het weer? Wat gaan we doen? Hoe gaan we het doen? Allemaal vragen die in de week vooraf niet echt beantwoord werden. Achteraf gezien hoefde dat ook niet. Donderdag vertelde ik mijn collega’s over de paasbrunch die ik aan het voorbereiden was. Belt Jeroen mij op met de mededeling dat we niet naar Biddinghuizen gaan. Wat nu??? “Maar ik heb een kaart voor de Rowwen Hèze-Kroegentoer!” “Kijk of je ergens een B&B kunt regelen”. Naar wat heen en weer gebel veranderen de plannen weer.
Uiteindelijk heb ik een geweldige zaterdag gehad.
Samen met mijn mannen vertrok ik na het ontbijt naar Badhoevedorp. Het regent en ze hebben blijvende regen voorspeld. Manlief heeft auto’s online zien staan en wil graag weten wat hij voor de onze terug krijgt. Goede dag voor dit soort zaken.
We maken een proefritje in een nieuwere focus die de caravan wel kan trekken maar mij niet helemaal bevalt.
Jeroen vraagt naar de pas binnengekomen auto uit de nieuwsbrief. Die is nog niet gepoetst maar we mogen hem wel bekijken en na onderling beraad maken we ook een proefritje. Tja… hier kan ik wel verliefd op worden. (in hoeverre ik verliefd op een auto kan worden :S)
Buiten regent het nog steeds pijpenstelen. Een twijfel bij mij of het allemaal wel haalbaar is in deze tijd van crisis. De verkoper vraagt naar mijn twijfel. Echte verkoperpraatjes… bleh! Ik trap er niet in is mijn voornemen. Het gevolg?? Een uurtje later hebben we besloten eigenaar te worden van een mooie Tucson. Een auto met 140 PK in een mooie kleur. Ik blijf een vrouw: de rest boeit me niet zo heel veel: als ie maar goed rijdt.
Tevreden rijden we bij de garage weg. Als mamma belt en ik haar het nieuws vertel, breekt de zon door. Voor mij een teken van boven dat ik een goede keuze heb gemaakt. Het twijfel gevoel wat ik had word omgezet in “Het is oké!”
We gaan verder op weg. We zitten dichtbij Schiphol. Met een gevoel van: Dat had ik nu altijd al eens willen doen, parkeren we de auto en gaan op weg naar een plaats om vliegtuigen te kijken. Door Schipholplaza lopen we richting het panoramaterras. Het gezicht van mij kleine man fronst: “we gaan toch niet echt vliegen eh mamma?”
Even later staan we in de regen, met de zon op onze rug, naar een hele mooie regenboog te kijken. Zo’n mooie felle regenboog hebben we alle 3 nog nooit gezien. Op de voorgrond staan de grote vliegtuigen. We kijken hoe de vliegtuigen achter elkaar opstijgen. Wat een geweld!
Als we terug lopen beleef ik (op aanraden van mijn zusje) mijn eerste Starbucks-moment.
Na een klein hapje vervolgen we onze weg. Dordrecht is onze volgende bestemming. Daar zet ik mijn mannen op de trein. Voor Jorrith-je die dat niet vaak doet, is dat natuurlijk een heel avontuur. Als ik vraag of hij het spelletjes “reisbingo” niet de trein mee inneemt, antwoordt hij: “Nee, pappa en ik gaan ons als jongens wat vertellen onderweg!”

Mamma’s avondje kan beginnen. Even na half 6 arriveer ik bij Peetje. Na een opfris moment stap ik bij een hyper Peet in de auto. Compleet in haar energie laat ik mijn sleutels uit handen vallen; vergeet ik bijna mijn sjaal. Het is net als vroeger. Toen ik moet Lonne naar een RH concert ging. Van te voren heerste er vaker nerveuziteit. Waarom??? Geen idee eigenlijk.
Onderweg wordt er gestopt bij de grote M. Ik krijg niet meer dan een kleine porties McNuggets op. Peet gaat voor de QuatterPounder. De manier waarop ze het door het raampje de intercom inroept maakt me aan het lachen. De rest van de weg doen we ook niet anders. Tot we de file in rijden, dan begint ze weer te stressen. De openstaande brug op de A9 zorgt voor een gevloek in de auto. Maar we kunnen er nog steeds om lachen. Het komt wel goed. Wordt allemaal geregeld van boven.
Het is inmiddels 3 uur later nadat ik samen met mijn mannen op Schiphol vertrok en weer zie ik ze vliegen; we naderen (alweer) Schiphol. Hoezo rondje Nederland!??
Gefascineerd kijken we naar de aankomende vliegtuigen.
De stressmomenten blijken voor niets. Aanvang is niet om 20.30 maar om 21.00 uur.
Buiten komen we Carina & Co tegen. Als ik in de zaal sta te acclimatiseren komen Erwin en Heidi binnen. Altijd fijn om bekende gezichten te zien.
Rowwen Hèze begint te spelen. Bij “Vlinder” krijg ik kippenvel over mijn hele lijf. “Ien minuut” zwijmel ik terug in memories. Terwijl de bessen met ijs mij goed smaakt, vult Peetje haar buikje met jus d’orange.
Na afloop kletsen we nog wat na en net als “vroeger” komt Jan ook nog even in de zaal buurten. Het is net als 18 jaar geleden. Alleen ben ik niet met Lonne maar met Peetje.
Rond de klok van 3 uur vertrek ik, liggend in een kinderbed-met donzen-dekbed, naar het heerlijke Dromenland.
Na een paar uurtjes slaap word ik gewekt door het ge-roekoe van een Brabantse duif. Slapen, twitteren, slapen, facebooken,… na 2,5 uur draaien sta ik op. Met een kop koffie in de hand praat ik zuslief “by Phone” bij.

In de middag sluit ik mijn kleine man weer in de armen en vervolgen we heel rustig de 1e paasdag.

Geniet

Geniet nooit met mate

Nieuwe maasjes-auto