Humor van mijn zusje

Zaterdagochtend gingen we even op “jatz”.

De planning om naar Gulpen te gaan werd omgegooid in bestemming Vaals.

Echt shoppen voor kleren was niet de bedoeling. Zusje moest cadeautjes halen voor een feestje.

Als een stel kippen zonder kop liepen we de drukke straat in Vaals door. Op het eind uitkomend bij de bloemenzaak.

In mijn gedachte een hele duffe bloemenzaak. Zag vooraan altijd nep-bloemen staan en het zag er altijd rommelig uit. Ben er nooit naar binnen gegaan.

Nu met zusje dus wel. En ik geef toe: erg leuke dingen had de meneer van de bloemenzaak te koop. Sommige leuke dingen wel buiten mijn budget. Want een pink-kussentje voor op de bank gaat mij net iets te ver. (Zusje had deze in het paars ontdekt: zie foto)

Maar in tegenstelling van dure dingen had hij ook leuke dingen voor aantrekkelijke prijzen.

Helaas hadden we de kinderwagen niet bij en moest onze keuze beperkt blijven.

Bij betaling complimenteerde zusje de meneer met de leuke winkel die hij heeft maar zei ook: “Ja want mijn zus beweerde dat dit zo’n duffe zaak was!”

Met een scheef oog keek de meneer mij aan. Ik kon niet meer dan mijn “ja-dat-dacht-ik-altijd-schaam-blik” geven.

Ik verontschuldigde me nog met de opmerking dat ik het wel heel lang geleden was dat ik langs de zaak gelopen was.

Buiten sprak ik zusje aan over haar opmerking. Ze lag helemaal in een deuk. “Je had die kop van jou moeten zien!”  “Mijn dag kan niet meer stuk… alleen al om jou gezicht zo te zien!”

Als “straf” liet ik haar alle zware boodschappen dragen en maakte ik haar nog een leuke vis afhandig.

Gisteren liep ik met mijn sugoraat Zus weer langs zo’n nep-bloemenzaak. Dit keer in Valkenburg. Zij beloofde me niets te zeggen mochten we ooit in de zaak belanden om iets te kopen.

 

 

De laatste dag

Vanavond de laatste avond bij adelante doorgebracht. 5 weken zijn omgevlogen. Druk, Intensief, emotioneel maar vooral leerzaam.

Jorrith vond het leuk. Zou het niet erg vinden nog langer te blijven. 

Zelf vind ik het wel goed geweest. Tijd om dingen thuis in de praktijk op te pakken.

Zijn bloedglucoses zijn redelijk stabiel. Mede door de sensor die hij tijdelijk heeft gedragen.

Emotioneel gezien zijn dingen ook een stuk opener geworden. Al vond hij die sessies niet altijd leuk om daaraan te werken. Denk dat het voor het mannelijk geslacht gewoon van naturen moeilijk is om open te zijn over gevoel en emotie. 

Blij en trots dat mijn 10 jarige hier nu al aan wil werken.

Vandaag kregen we goed nieuws. Zijn Hba1c was van 10.8 naar 8.6 gedaald. Het bewijs dat hij afgelopen weken goed bezig is geweest. 

Deze mamma is ontzettend trots op hem hoe hij deze weken heeft doorlopen. Slapen in de valkhorst. Geleefd met andere kinderen met allemaal een andere handicap. Meevaren en vrienden gemaakt in de diacare-groep waar allemaal diabetisch-jongeren waren die een stuk ouder zijn. 's morgens les op het Adelante-collega en 's middags les in de Adelante school. (Dit omdat de lespakketten niet voldoende op elkaar aansloten) En soms was hij even terug in Mechelen om Kurzweil-les te volgen op zijn vertrouwde school. 

Hij heeft het toch allemaal maar 'even' gedaan. 

Vandaag heeft hij afscheid genomen van zijn tijdelijke klasgenootjes. Een boekje met leuke foto's en lieve woorden van vriendjes en vriendinnetjes zijn nu al een herinnering geworden. 

Vanavond kreeg hij in het bijzijn van alle kids en begeleiders een "praktisch" afscheidskado bij de afdeling waar hij geslapen heeft. Morgen is de laatste dag in de diabetisch-groep en daarna brengt hij het weekend bij zijn vader door. 

Vanaf nu is het gedaan met de ritjes door ons mooie heuvelland naar Adelante. Vanaf maandag gaat Jorrith gewoon weer in Mechelen naar school. Kan hij gewoon weer met zijn vriendjes spelen bij de vistrap in Mechelen. En is het maandagavond gewoon weer scoutingtijd. 

We zijn er nog niet helemaal maar we gaan verder met alle ervaringen die we afgelopen tijd geleefd hebben. 

Een nachtkastje vol liefde

Daar lig ik weer. Met een hoofd vol gedachten en emoties. Het is een zware emotionele dag geworden. Moest me uiterst concentreren om geconcentreerd te blijven. In de auto schakel ik een klein beetje af. Liefde laat me niet los. 

Het gaat weer als een ping-pong heen en weer. 

Weinig eetlust. Gelukkig geen tijd. Mijn weg gaat na het tanken ( ooh wat heb ik een hekel aan tanken) van Heerlen naar Valkenburg. 

Daar wacht die kleine man op me. Als ik er bijna ben gaat mijn telefoon:"Mamma... Waar ben je?"

Ik neem de weg naar rechts in plaats van rechtdoor. Naar de Herberg waar Jorrith op maandag en donderdag met de groep eet. Terwijl ik Jorrith nieuwe gymschoenen laat passen praat ik met de begeleiders. 

De schoenen passen niet en ik word overvallen door onmacht, shock en verdriet. 

Natuurlijk niet door die schoenen. Met een masker op stap ik de auto in. Probeer mijn tranen verborgen te houden. 

Samen gaan we een paar vergeten boodschappen halen en zijn alweer snel terug bij de valkhorste. Nog tijd genoeg voor een spelletje monopoly. De 'poët', ja die van vorige week, komt bij ons staan en vraagt of hij mee mag doen. Zonder foetelen mag dat! Voor hem is dit de eerder keer monopoly. Eigenlijk is hij er te jong voor. Beetje tellen op een leuke manier is niet slecht voor beiden heren. 

Tien voor acht is tijd om naar de kamer te gaan. Douchen en klaar maken voor de nacht. 

Dan volgt er weer een goed maar ook emotioneel gesprek. Emoties worden deze week aangepakt en dat vindt die van mij helemaal niet leuk. 

Mijn gevoel wordt weer getriggert door machteloosheid en onzekerheid maar ook door trots! 

Beiden in tranen gaan we uit elkaar. Maar  beiden weten we dat alles oké is. Er zijn weer wat dingetjes uitgesproken. En dat is groei. 

Op een langzaam tempo rijd ik naar huis. Op dat moment mis ik een arm om me heen. Alleen een sterke arm die zegt: "Het komt goed Esther!" Meer heb ik niet nodig. Zal ik stoppen in Gulpen? Mijn verstand laat me doorrijden. Of is het mijn  gevoel?

Ik weet maar te goed dat het roer weer om moet. Het doen maakt me bang en onzeker. Zeker na de informatie die ik vanavond gekregen heb. 

Thuis app ik met zus. Tranen rollen over mijn wangen. Zelfs Sex & the City was vandaag niet hilarisch genoeg om me op te vrolijken. Ti's alsof de serie zich aanpast aan mijn dag. 

Dan maar mijn nieuwe boeken erbij nemen. Allemaal over liefde. Heb ik daar nu wel zin in?