World Equestrian Games Aachen 2006

We bezoeken al 2 dagen de Wereldruiterspelen in Aken. Al 2 dagen zitten we op de tribune naar de dressuur te kijken. En ja... Eindelijk eindelijk begin ik ook een beetje kijk te krijgen op hoe de rijders rijden. Wat doen ze goed en wat niet.
Toch ga ik eigenlijk meer voor de gezelligheid erom heen. Dat bevalt tot nu toe heel goed.
's Morgens kijken we vanaf ons "bordesje" wie er allemaal de tribune op kruipen. Jeetje.... wat een bekende gezichten lopen er rond. De menners uit de nederlandse wedstrijdsport zijn goed vertegenwoordigd. Als koninginnen staan we te zwaaien.

Natuurlijk komen we om de Nederlandse rijders aan te moedigen.
Hier Koos de Ronde in actie.
En Ysbrand Chardon:

Voor de vrouwelijke fans is menner Zoltán Lazar uit Hongarije een plaatje om naar te kijken. Nee niet alleen zijn span... maar meneer Lazar zelf ook. Helaas helaas .... tot nu geen duidelijke foto:


Hier is de uitslag tot nu toe te vinden.

Terwijl ik dit type heb ik de ZDF opstaan en hoor dat het Nederlandse springteam op dit moment op nummer 1 staat. Wat zou het mooi zijn als ons landje goud in dressuur, springen en mensport zou behalen. We weten het zondag.

Gezien ik geen inspiratie heb, ga ik er een eind aan maken. Want ondertussen baal ik ook nog als een stekker dat ik niet bij de cd presentatie van Rowwen Hèze in de Melkweg in Amsterdam kan zijn. Damn.... hoe kunnen ze dat nou doen: Op een door-de-weekse dag in Amsterdam!!!

Zo ik ga mijn bedje opzoeken: morgen is de marathon. Het leukste gedeelte van de wedstrijd. 8 hindernissen zijn er gebouwd. Dat wordt dus heeeeeeel veeeeel lopen.

Wordt vervolgd.

Update: Nederland heeft goud met springen

Kijk daar doe ik het voor...hahaha.... maar nu....

Mijn berichtje over de 10.000e bezoeker heeft voor heel wat leuke comments gezorgd.
Helaas zijn we er nog niet achter wie nou daadwerkelijk de 10.000e is geweest. "ik" wil zich niet helemaal bekend maken.
In de comments boden Angelique en Sabine van de Hapa uit Maastricht al aan die fles wijn te willen ontvangen. Maar eigenlijk zat het CBS dichterbij, als 10.001e bezoeker. (foutje van mij)
Helaas lukte het ze daar niet om een comment te posten en zodoende ontving ik juist dit berichtje per mail: (Op de foto zien jullie de meest intelligente vrouwen van het CBS: Ans links en Ien rechts(met ketting))

Hoi Esther
Ik heb geprobeerd een comment op je weblog te geven, is me geloof ik niet gelukt. Dan maar zo: Ik dacht omdat ik bijna de 10.000ste bezoeker was, werd het eens tijd om me te melden Ook al hebben we elkaar nog nooit ontmoet, heb ik toch het gevoel dat ik je een beetje ken. Sinds ik full-time werk heb ik niet meer zoveel tijd om bijvoorbeeld de Margriet te lezen of zo. Dan vind jouw verhaaltjes altijd leuk om te lezen. Bedankt hiervoor,dat je dit met zovelen wilt delen Als ik je eens zie zal ik me wel bekend maken
Groetjes
Ien oet Partij
Woon bij Veroniek en Erwin in de straat
Collega van Ans op ut CBS

Leuk toch.
Toch ook maar een flesje wijn op het CBS afgeven???? Moeten jullie het wel delen eh dames!!!

Proef de sfeer van....

Dat Brabantse nachten lang zijn, is algemeen bekend. Afgelopen weekend in Tilburg hebben we dat mogen ervaren. We hebben een gezellig weekend gehad.
Vrijdagavond is de Schrobbelèr-tent speelde een leuk bandje. Ondanks dat ik er pas laat naar toe ging (jorrith moest eerst slapen) was het toch nog even gezellig.

Zaterdag overdag is mijn dagje met Jorrith. Terwijl Yvonne, Ilse en de mannen zich met de dressuur en de vaardigheid bezig hielden, bracht ik mijn dagje door in Tilburg-city. De auto had ik fijn mogen parkeren bij de winkel van de Van Erpjes.
In de stad moest ik bij de bibliotheek 2 boeken afhalen die ik via Marktplaats gekocht heb. En de Glaskralenwinkel stond op mijn ”verlanglijstje”. Na nog wat buurten eventjes naar een mega-grote Appie en toen weer terug naar het wedstrijdterrein.

Tijdens het eten brak de hemel. Het heeft zelfs gehageld. Niet leuk, maar het gaf wel mooie luchttaferelen om naar te kijken.
In de avond gezellig in de living van de vrachtwagen gezeten. Terwijl Ilse een poging deed om te lezen, heb ik samen met Jorrith met de kralen gestoeid. Toen bijna iedereen allang lag te slapen, ben ik nog naar de tent gegaan. Al gauw was het 1.00 uur en was het feestje in de Schrobbelèr-tent ten einde. We werden uitgenodigd voor de after-party in de tent van het team van “Argentinië”. “Wel eigen drank meenemen”, werd er geroepen. Goede gelegenheid om mijn fles Frangelico meester te maken, vond ik zelf. Ali dronk wel met me mee. Esje laat zich niet kennen. Met het gevolg dat ik om 3.45 uur als een engeltje in bed lag en de "day after" erg zwaar begon.
Natuurlijk was ik bewapend met m’n (oude) fototoestel. Een paar interessante foto’s: (niet shocking proof--> u bent gewaarschuwd)
http://img216.imageshack.us/slideshow/player.php?id=img216/2029/1156197830tbe.smil

De marathon ging lekker. En het team eindigde op een 6e plaats in de einduitslag van het nationale kampioenschap voor de vierspan pony’s.
Alweer een heerlijk weekend achter de rug.

"Mamma Mamma..... Wat ruik ik?"

Peuterpraat. Daar zitten we nu helemaal in. Onze kletsmajoor die vertelt het je wel…. Lachwekkende- en momenten van schaamte wisselen zich af.
Ik ben al maanden van plan een schriftje te maken om het allemaal op te schrijven. Aangezien dat niets wordt, meld ik het maar op mijn blogje. Kunnen jullie ook meegenieten.

Gisteren rook het erg vreemd in huis. Of het door het weer kwam of door de hond… ik weet het niet. Dus voor even een ander geurtje in huis te creëren stak ik een wierookje aan en ben omgelopen naar de buren omdat Lisette en Clootje op bezoek waren.
Komt Jorrith de keuken in gelopen: “Mamma mamma, ik ruik daar iets.” Dus vraag ik hem wat ie dan ruikt. Antwoordt hij: “ik ruik iets ernstigs”.

Maar in de middag was hij met oma Marlies nog even op kraamvisite gegaan in het Gaiapark. Schijnt dat daar pasgeleden een gorilla-aapje is geboren.
Beiden staan bij het aapje te kijken. Naast hun vertelt een opa aan zijn kleinkind dat het heel normaal is dat kleine aapjes bij de mamma aan de tepel drinken. Alle baby’tjes doen dat.
Jorrith vertelt aan oma dat hij weet waar baby’s vandaan komen. “O ja?”, vraagt oma. “Ja” zegt hij met een betweterige toon: “Die groeien tussen de billen”.

Oma Marlies was nogal geshockt van dit antwoord. We hebben geen idee hoe en waar mijn kleine man dit opgevangen heeft.
Niet van ons in ieder geval.

Vergeten

Begin dit jaar heb ik een lijstje gemaakt van vriendinnen die zwanger zijn.
Ben ik Ilse toch helemaal vergeten.
Afgelopen weekend stonden we op de wedstrijd in Ysselsteyn naast elkaar. Ilse inmiddels “rond en gezond”. Over zo’n 3 weken verwacht zij en Patrick hun kindje.
Rust kent ze niet. Hoewel ze zelf geen wedstrijden kan rijden, steunt ze haar broertje Rob op en top.
Op de quad rijdt ze heen en weer. Met de dikke buik naar voren.

Geluk(t)

Weller, de woningcorporatie waar ik werk, is in de loop der jaren flink gegroeid. 4 woningstichtingen zijn door verschillende fusies uitgegroeid naar één groot bedrijf.
Natuurlijk brengt dat voordelen en nadelen met zich mee.

Van “vroeger” is niet meer veel over. Toen was het veel “knusser”. Je ging er met z’n alle voor en iedereen stond voor iedereen klaar.
Samen met mijn collega’s, Antoinette en Sandra, zijn wij nu in een positie dat we met alle accounts contact hebben omdat we moeten samenwerken.
Maar je merkt toch dat accounts “eilandjes” worden en zijn er 2 “kampen” in de organisatie: Heerlen en Brunssum. Die laatste zondert zich af. En dat stoort wel eens:

Voor de bruiloft van collega Astrid werd mij enige tijd geleden gevraagd of we niet iets met Rowwen Hèze kunnen doen. Astrid is ook een Rowwen Hèze fan. Dus stelde ik voor of het leuk was om te vragen of de mannen van RH een leuke boodschap wilde inspreken. Mijn collega’s vonden het een geweldig idee en vroegen of ik dat wilde regelen. Na het HaFa concert in Landgraaf heb ik, gewapend met mijn camera, in een gang staan wachten. En ja…. 4 van de 6 bandleden heb ik “gescoord” voor de video. (ik ben er al zo’n held in…. NIET DUS)

Enfin… een andere collega heeft er samen met zijn zoon een heel leuk filmpje omheen gemaakt. Inclusief een speciaal voor Astrid geschreven karaoke versie van “t roeie klied.
Afgelopen zaterdag was de grote dag. Helaas kon ik niet naar de receptie gaan. Vanuit Brunssum is van te voren niet eens gevraagd of er mensen van Heerlen mee willen doen met een cadeau en of ze mee wilden zingen.
Zelfs mij is niets gevraagd. Boos ben ik er niet om. Wel teleurgesteld.
Mijn collega’s die wel zijn gegaan hebben zich behoorlijk buitengesloten gevoeld.

Op zondagochtend ontving ik op mijn telefoon het volgende berichtje:

Hoe kan ik beschrijven hoe ongelofelijk blij je ons hebt gemaakt met de RH-dvd?? Ik kan je zeggen dat het ons allebei zooo geraakt heeft… Deze bruid (met roeie klied) heeft hele dikke tranen gehuild (en nog steeds houdt het niet op) bij de wetenschap dat jij DIT voor ons gedaan hebt. Ontzettend Ontzettend bedankt!! Xxx

Van de kersverse bruid.
Zoveel had ik niet gedaan, maar het maakte het wel weer goed. Natuurlijk wens ik mijn RH-collega samen met haar man heel veel geluk.

De 10.000e

Ik zag het al een tijdje aankomen: de 10.000e bezoeker van deze site.
Vanochtend om 8.29 heeft hij of zijn mijn blogje bezocht.

Wie o wie is het geweest????
De dames van de HAPA (Huisartsenpraktijk Annadal) in ieder geval niet.
De “fans” Ine(ke) en/of Ans van het CBS ook niet. Eén van die twee was de 10.001e bezoeker.(tis maar dat jullie dat weten)
Misschien één van mijn chatvriendjes/vriendinnetjes: Joute, Carina, Erwin(s) of Peetje.
Of mijn chatvriendin van het 1e uur en “online helpdesk”: Ireen.
Astrid B, Henk K., Marcel uit America of Wendy (vroeger) uit Venlo kunnen het ook nog zijn.
Of moet ik het in de paardenwereld/rekenkamer-circuit zoeken? Iemand van familie Gribnau? Johan of Wilma?
Dicht bij huis moet ik het niet zoeken, dus vallen Clootje, Hannie, Brigitte, Yvonne en Annabelle af. Hetty zit in het vliegtuig naar America. Mijn neefje Jean zal het ook niet zijn.

Want de 10.000e bezoeker heeft ingelogd vanuit een @home, Deventer-account.
Ik heb geen idee wie het is, dus blijft het flesje wijn staan.

Iedereen bedankt voor het trouwe lezen. Want ondanks dat ik het voor mezelf doe, doe ik het ook een beetje voor jullie. hihi

Altied get te doon

Langzaam aan komen we weer een beetje in het gewone ritme. De agenda staat behoorlijk vol gepland.
Een klein overzichtje: (Niet dat het iemand wat boeit,het is voor mezelf een geheugensteuntje)
Woendag 9 aug.: 16.30 naar Karita, tussen 18.00 en 19.00 uur vertrek richting Renesse om Jorrith naar opa en oma te brengen.
Donderdag 10 aug: Terug naar Limburg
Vrijdag 11 aug: caravan inpakken en naar IJsselstein
Zaterdag 12 aug: buurten en/of niets doen.
Zondag 13 aug: marathon kijken en 's avonds weer naar Mechelen> Demi gaan feliciteren met 8e verjaardag.
Dinsdag: Debby komt paardrijden
Woensdag: Airco van de auto na laten kijken en naar Charlotte voor lymphedrainage
Donderdag: spullen pakken en caravan klaarmaken
Vrijdag: vertrek naar Tilburg voor een wedstrijd
Zaterdag: iets leuks gaan doen met de kids
Zondag: marathon kijken en daarna weer terug naar Mechelen
Na 4 dagen werken: vrijdags naar Deurne voor een wedstrijd. Misschien RH concert in Bakel meepakken
Zaterdag: Jatzen met Jorrith
Zondag: Marathon en weer terug naar huis. 's avonds misschien naar RH in Landgraaf.
Maandag en dinsdag werken
Woensdag en donderdag naar de Wereldruiterspelen in Aken: dressuur kijken
Donderdagavond misschien even naar Amsterdam voor cd presentatie van RH.
Vrijdagochtend naar Aken voor het marathon gedeelte.
Zaterdag in Aken naar de vaardigheid kijken.
Zondag misschien naar de afsluiting van de "World Equestrian Games". (200-300 paarden trekken door de stad Aken)
2 september: Birgit jarig: dit jaar niet vergeten.
En zo kan ik nog wel even doorgaan voor de maand september.

Jeetje... september begint bijna. Dan is de zomer afgelopen.

Een mooie ervaring

Voor degene die niets met spiritualiteit te maken wil hebben, verzoek ik nu te stoppen met lezen. Over een paar dagen staat er weer een ander verhaaltje.
Degene die het interessant vinden, kunnen verder lezen:

Donderdag was het zover: samen met een collega ging ik rond het middaguur op weg naar Gemert waar we (in maart gemaakt) een afspraak hadden met Wilma.

Wilma heeft ongeveer dezelfde gave als Char.
(Dit gaat dus NIET over “toekomst-voorspellen”)

Al een aantal jaren worstel ik af en toe met mijn gevoel en mijn geweten. Ik schreef al eerder over het engeltje en duiveltje. (zie Januari 2006)
Ik ben ervan overtuigd dat zo’n iemand je “handvaten” kan geven om dingen beter te begrijpen/ in te zien. Natuurlijk vond ik het ook wel een klein beetje (erg) eng.
Ik wilde dan ook alleen bij een “zuiver” persoon terecht komen. En alsof het weer zo moest zijn: Wilma is een prachtig mens.
Ze voert haar werk uit door middel van meegenomen foto’s. Je hoeft haar niets te vertellen; zij vertelt het jou. Dingen die jij weet en zij helemaal niet kan weten. En natuurlijk dingen die je niet weet/niet bewust bent.

Het was een hele fijne mooie middag met als afsluiting een boodschap van mijn overleden oma.

Er zijn dingen op zijn plaats gevallen en ik loop al 24 uur te glimlachen met tranen in mijn ogen.

(Voor wie ook naar Wilma wilt: mail me dan voor de gegevens(team-maas@planet.nl))

Mijn neefje

Dingen gebeuren niet voor niets.
Dat is me deze week meer dan duidelijk geworden.
Vorige week maandag vroeg Jeroen of ik woensdag avond mee wilde naar de camping op Eperheide. Jaarlijks rijden we daar de campinggasten met de koets.
Ik heb flink lopen knotteren omdat ik degene van de menvereniging die daarvoor belde, totaal niet aardig vind. Ze bellen Jeroen alleen als “zowat” te doen is, verder hebben ze hem ook niet nodig en toen Jeroen 12,5 in de vereniging zat, zijn ze hem totaal vergeten. Vandaar mijn reactie. Maar manlief zei dat hij zoiets voor de vereniging doet en niet voor die persoon.

Enfin… ik ben toch met hem meegegaan. Na 1 rondje door het bos te hebben gereden met de eerste lading kids, komt er een jongeman naast de koets staan, die mij begroette met “hoi”. Ik keek op en zag dat het een van mijn neefjes was. Mijn neefje die ik al 6 jaar niet meer heb gezien. Mijn eerste reactie was: “ik heb jou gezocht”. En dat heb ik ook. Onze families hebben al jaren geen contact meer met elkaar.

Met mijn andere neefjes, Rob en Jean, hebben we eens een neven- en nichtendag willen plannen (wat toe nu toe nog steeds niets geworden is) en na de dood van oma wilde ik hem een herinneringsprentje sturen en laten weten dat wij anders over hem denken dan over zijn familie.
Ik heb ooit nog eens ge-googled maar kwam daar niet echt verder mee.
En nu stond hij daar. Samen met zijn vriendin en kindertjes.
Het deed me goed te zien dat het hem nu goed gaat.
We hebben heel snel wat bijgepraat en natuurlijk telefoonnummers uitgewisseld.
Alle jaren inhalen kan niet meer, maar we spreken snel wat af en houden kontakt.

Dan te bedenken dat ik helemaal niet naar die plek wilde gaan.