Een nachtkastje vol liefde

Daar lig ik weer. Met een hoofd vol gedachten en emoties. Het is een zware emotionele dag geworden. Moest me uiterst concentreren om geconcentreerd te blijven. In de auto schakel ik een klein beetje af. Liefde laat me niet los. 

Het gaat weer als een ping-pong heen en weer. 

Weinig eetlust. Gelukkig geen tijd. Mijn weg gaat na het tanken ( ooh wat heb ik een hekel aan tanken) van Heerlen naar Valkenburg. 

Daar wacht die kleine man op me. Als ik er bijna ben gaat mijn telefoon:"Mamma... Waar ben je?"

Ik neem de weg naar rechts in plaats van rechtdoor. Naar de Herberg waar Jorrith op maandag en donderdag met de groep eet. Terwijl ik Jorrith nieuwe gymschoenen laat passen praat ik met de begeleiders. 

De schoenen passen niet en ik word overvallen door onmacht, shock en verdriet. 

Natuurlijk niet door die schoenen. Met een masker op stap ik de auto in. Probeer mijn tranen verborgen te houden. 

Samen gaan we een paar vergeten boodschappen halen en zijn alweer snel terug bij de valkhorste. Nog tijd genoeg voor een spelletje monopoly. De 'poët', ja die van vorige week, komt bij ons staan en vraagt of hij mee mag doen. Zonder foetelen mag dat! Voor hem is dit de eerder keer monopoly. Eigenlijk is hij er te jong voor. Beetje tellen op een leuke manier is niet slecht voor beiden heren. 

Tien voor acht is tijd om naar de kamer te gaan. Douchen en klaar maken voor de nacht. 

Dan volgt er weer een goed maar ook emotioneel gesprek. Emoties worden deze week aangepakt en dat vindt die van mij helemaal niet leuk. 

Mijn gevoel wordt weer getriggert door machteloosheid en onzekerheid maar ook door trots! 

Beiden in tranen gaan we uit elkaar. Maar  beiden weten we dat alles oké is. Er zijn weer wat dingetjes uitgesproken. En dat is groei. 

Op een langzaam tempo rijd ik naar huis. Op dat moment mis ik een arm om me heen. Alleen een sterke arm die zegt: "Het komt goed Esther!" Meer heb ik niet nodig. Zal ik stoppen in Gulpen? Mijn verstand laat me doorrijden. Of is het mijn  gevoel?

Ik weet maar te goed dat het roer weer om moet. Het doen maakt me bang en onzeker. Zeker na de informatie die ik vanavond gekregen heb. 

Thuis app ik met zus. Tranen rollen over mijn wangen. Zelfs Sex & the City was vandaag niet hilarisch genoeg om me op te vrolijken. Ti's alsof de serie zich aanpast aan mijn dag. 

Dan maar mijn nieuwe boeken erbij nemen. Allemaal over liefde. Heb ik daar nu wel zin in?