Mijn neefje

Dingen gebeuren niet voor niets.
Dat is me deze week meer dan duidelijk geworden.
Vorige week maandag vroeg Jeroen of ik woensdag avond mee wilde naar de camping op Eperheide. Jaarlijks rijden we daar de campinggasten met de koets.
Ik heb flink lopen knotteren omdat ik degene van de menvereniging die daarvoor belde, totaal niet aardig vind. Ze bellen Jeroen alleen als “zowat” te doen is, verder hebben ze hem ook niet nodig en toen Jeroen 12,5 in de vereniging zat, zijn ze hem totaal vergeten. Vandaar mijn reactie. Maar manlief zei dat hij zoiets voor de vereniging doet en niet voor die persoon.

Enfin… ik ben toch met hem meegegaan. Na 1 rondje door het bos te hebben gereden met de eerste lading kids, komt er een jongeman naast de koets staan, die mij begroette met “hoi”. Ik keek op en zag dat het een van mijn neefjes was. Mijn neefje die ik al 6 jaar niet meer heb gezien. Mijn eerste reactie was: “ik heb jou gezocht”. En dat heb ik ook. Onze families hebben al jaren geen contact meer met elkaar.

Met mijn andere neefjes, Rob en Jean, hebben we eens een neven- en nichtendag willen plannen (wat toe nu toe nog steeds niets geworden is) en na de dood van oma wilde ik hem een herinneringsprentje sturen en laten weten dat wij anders over hem denken dan over zijn familie.
Ik heb ooit nog eens ge-googled maar kwam daar niet echt verder mee.
En nu stond hij daar. Samen met zijn vriendin en kindertjes.
Het deed me goed te zien dat het hem nu goed gaat.
We hebben heel snel wat bijgepraat en natuurlijk telefoonnummers uitgewisseld.
Alle jaren inhalen kan niet meer, maar we spreken snel wat af en houden kontakt.

Dan te bedenken dat ik helemaal niet naar die plek wilde gaan.