Spontane acties zijn het leukst

Spontane acties zijn het leukste. 

Inmiddels verlaten we het Zeeuwse land om weer terug te gaan richting de Limburgse heuvels. Met herinneringen van een heerlijk ongedwongen dagje in onze tweede 'heimaat'. 

De autorit van vanochtend is vervaagd op het moment dat we de auto in stapte voor richting huis te gaan. 

Lekker toefelen op de camping. Daarna het dorp in om lekker te shoppen, te relaxen en terrasjes te pikken. 

Jorrith is weer verwend met nieuwe schoenen. Hoe kan het ook anders. In het 'geschenkenhuis' scoren we altijd wel een paar schoenen. Een hypo zorgt ervoor dat we snel op het terrasje bij de Wig belanden. Lunchtime! 

Zeeuwse zuinigheid is daar top :-(

Een overheerlijk bacca broodje met nauwelijks tonijnsalade erop. 

Gelukkig scheen de zon en met een trui aan is dat Jorrith te warm. 

Via genoeg andere winkeltjes belanden we In de outletstore. Tot groot genoegen van Jorrith is de leuke mevrouw van vorig jaar er weer. Als we willen betalen ontdekt ze een vlekje op het shirt en Jorrith mag het shirt aandoen en gratis meenemen. Wat een super lieve dame! En Jorrith komt er niet over uit.

 

Het Hilfingerjasje bij Bomont laat ik netjes hangen. Ga wel in Gulpen m'n kleren scoren. Ik ben tenslotte de winnaar van de maand :-)

Het volgende terras staat bestemming ijsje. Voor ons dames een ijskoffie, heren koffie met gebak en Jorrith een smurfenijs. De foto's daarvan hebben jullie op Facebook kunnen bewonderen.

Rest ons alleen nog naar de supermarkt te gaan voor de laatste boodschappen voor de bbq. 

Met een omweg door de duinen fietsen we weer richting camping. Met de elektrische fiets van mams is dat geen straf. 

Het voelt inmiddels alsof we al een heel weekend hier zijn. Het doet zo'n goed!

Wij dames bereiden de bbq voor en ons pap doet het grill-werk. Net als vroeger, zoals het altijd is geweest. 

Op deze plek voel ik me  kind. Ik besef me dat een groot gedeelte van mijn leven zich hier heeft afgespeeld. 

Jorrith en Jesse fietsen over de camping. Net zoals Lonne en ik dat vroeger deden. Jesse nu nog op zijn driewieler achter Jorrith aan. Weet bijna zeker dat ook hij het fietsen op deze plek gaat leren. Net zoals zijn moeder, tante en neefje dat ook hier hebben geleerd. 

Samen met Meriam, pappa en Jorrith stap ik op de fiets om de paarden van pap te gaan verzorgen. Hier is fietsen leuk. Geen bergjes en heuvels. 

Op de manege ga ik opzoek naar een paard. Een groot Belgisch trekpaard waar mijn collega interesse in heeft. Ik heb hem beloofd een eerste blik en indruk door te geven. Jorrith is de koning te paard als hij er een rondje op mag stappen. 

Maar als hij afstapt zegt hij:"Gaan we snel terug om op het strand naar de zonsondergang te kijken?"            

Jos, Lonne en Jesse zijn al naar het strand. Blijkt dat zij ook net te laat waren om de Son in de see te sien sakken. 

Het strand doet goed. Zeker voor Mer. Na een heftig weekje kan zij het goed gebruiken. Om los te laten stelt Lonne een frisse duik in de zee voor. Spiritueel gezien kan dat alleen maar goed zijn. Meriam bedenkt zich niet lang, kleed zich uit en duikt als een zeemeermin (zonder vin dan wel) door het water. Wij glimlachen. Respect voor haar! De zee blijkt trouwens nog heerlijk warm te zijn. 

Jesse schrikt er wel van en huilt dat hij direct naar huis wilt. Hij stapt op zijn driewieler en begint te stappen!

Weer terug neemt Meriam een douche en wij wat te drinken. Dan voel je dat het tijd wordt om naar huis te gaan. 

De achterbank valt in diepe rust en ik doe een poging om Jos wakker te houden. Of is het andersom? Binnen 2 uur en 15 minuten zijn we thuis. Eigenlijk stelt die reis niks voor. 

Dit moeten we echt vaker gaan doen.

Dikke duim

Zoals jullie weten ben ik nu iedere avond bij Adelante op de afdeling Valkhorst. Jorrith’s eerste week zit er bijna op.

Gelukkig past hij zich steeds meer aan en begint hij zich steeds meer thuis te voelen. Niet om op te scheppen, maar deze mamma is heel trots op haar menneke dat hij zich zo makkelijk aanpast.

Elke dag verbaas ik me weer.  Bloedglucose die onder de 15 blijft. De invullijst met waardes, koolhydraten en bolussen die netjes iedere keer wordt ingevuld. Sperzieboontjes die na 8 jaar!!! ineens wel worden gegeten.  Een opgeruimde kamer!  Douchen en tandenpoetsen zonder te zeuren. Ik sta er helemaal van versteld.

Gisteren zat ik helemaal perplex. In de groep woont een jongetje van 7 jaar met, ik denk, ADHD 6 x in het kwadraat. Met een aantal ouders zaten we op het terras een kopje koffie te drinken en die kleine “poët “ gooit een landing zand de lucht in zodat wij en de tafel onder het zand zaten.  Hoe hij zo’n hoeveelheid zand omhoog krijgt met die kleine handjes heb ik net gemist.

De leiding natuurlijk boos en wil hem terecht wijzen. De “poët” (in verband met privicy noem ik hem maar zo) rent de trampoline op en weigert bij de leiding te komen.  In plaats daarvan gooit hij een bal in haar gezicht. Ze krijgt hem te pakken en hij wordt afgevoerd naar de time-out stoel. Dit even om aan te geven hoe erg dat menneke is. (Natuurlijk zal er ook een reden zijn waarom dat dat menneke zo is)

Jorrith speelt inmiddels met een bal als de ”poët” met zijn duim in de mond naar buiten komt. Hij gaat in het zand zitten en sloopt daar een aantal speelgoedjes die bij de zandbak horen.

Even later begint hij zich met Jorrith te bemoeien en zien we dat hij Jorrith diverse keren hard tegen de benen schopt. Jorrith rent hem achter na, krijgt hem te pakken en tackelt hem op de grond. Even denk ik dat hij de “poët” op zijn gezicht gaat slaan. Gelukkig houdt hij hem alleen maar stevig vast en maakt hij hem heel duidelijk dat hij dat niet nog een keertje moet flikken.  Jorrith staat op en klopt zijn kleren af.  Met 4 volwassenen zitten we stom verbijsterd te kijken wat er gebeurde. Ik kan niet meer dan mijn duim opsteken en bevestigen dat Jorrith zich goed heeft geweerd.  Scheldend loopt de “poët” naar binnen. “Ik krijg je nog wel” roept hij naar Jorrith. Jorrith lacht erom.  “Hem kan ik wel aan Mamma!”

Hier hoef ik me geen zorgen om te maken.

 

"Verkering"

Romantische hand in hand

Met een lekker flesje wijn picknicken in het zonnetje in het veld.

Vrijen langs de waterkant.

Heerlijk uiteten.

Een cocktail drinken op het terras.

Samen op vakantie naar een warm land.

Samen wandelen langs het strand.

Uitslapen in een mooi hotelletje waar het ontbijt op bed wordt geserveerd.

 

’s Nacht veilig in 2 sterke armen slapen.

Overal kusjes geven en krijgen.

Lekker samen koken in de keuken.

’s Avonds op de bank met een goed boek of kijkend naar een leuke film

Genieten van elkaars aanwezigheid.

Allemaal mooie dromen maar geen van alle werkelijkheid.

 

Voor de zoveelste keer is me ter ore gekomen dat ik een relatie heb. 

Heel leuk natuurlijk. Maar ik weet niet met wie en weet van niets.

 

Weet jij wie mijn "vriend" is???

Laat het mij dan ook even weten… 

Want naar mijn weten ben ik nog steeds SINGLE!

(En er moet heel wat gebeuren om dit te veranderen)

 

Daar doen we het voor

Na wederom een drukke dag op het werk vervolg ik mijn weg door de heuvels. Van Heerlen ga ik in Mechelen de dieren verzorgen. Poes Molly mag nu van mij overdag buiten vertoeven. Hond joyke moet helaas wachten tot dat ik thuis ben om een plasje te toen. De paardjes staan rustig in de wei te grazen. Die komen na ons adelante-avontuur weer aan de beurt. 

Alles wijkt voor mijn kleine vriendje. Dag 2 van de 25 zit er bijna op. En Jorrith heeft gemengde gevoelens. Op zich vindt hij het wel leuk, maar hij heeft ook momenten dat hij naar huis wilt. 

Gisteren was dat moment op het moment dat ik naar huis ging. Zijn ogen werden rood en vulde zich met tranen. Zijn verstand wist heel goed dat mee naar huis gaan geen optie was.

Nog 23 dagen doorzetten. Het wordt onderbroken door weekend verlof. Van vrijdagsmiddags tot zondagavond mag hij thuis of bij zijn vader doorbrengen. 

In deze weken bij Adelante hopen we dat hij meer over zijn ziekte leert en zijn ziekte nog beter accepteert.

Tuurlijk is het voor een 10 jarige niet leuk om diabeet te zijn. Dat besef ik maar al te goed. Maar weet ook dat er ergere dingen zijn. 

Gelukkig hebben we in Nederland de mogelijkheid voor goede hulp en zeer goede hulpmiddelen. Zo mag hij toch bijna alles eten.

Vorige week is hij daar op school begonnen zodat de start gisteren niet te veel zou zijn. Want slapen, deelnemen aan de diabetisch-groep en school in één keer vonden de geleerden een beetje veel van het goede.

 En nu gaan we hopen dat zijn HBA1C drastisch gaat zakken naar een acceptabele waarden. Daar doen we het ook voor.

Eigenlijk voor zijn gehele gezondheid. 

Daarom rij ik iedere dag via Partij, Gulpen, Ingber, Scheulder, Yzeren, Sibbe, Vilt en Berg en Terblijt naar Houtem-St.Gerlach. 

Deze toeristische route geeft mij een rustmomentje. Of wel... Ik doe een poging mijn gedachten tot rust te krijgen. Want er gebeurd zoveel om mij heen dat het een groot ping-pong-festijn in mijn hoofd is.

Soms snak je dan even naar twee armen om je heen en iemand die zegt: het komt goed!

 Wordt vervolgd..

Sex

Sex is natural - sex is good

Not everybody does it
But everybody should
Sex is natural - sex is fun
Sex is best when it's....one on one
One on one

(George Michael – I want your sex)

Het is inderdaad heel natuurlijk. Maar er hangt nog altijd een kleine taboe over er openlijk over te praten. Nog altijd word je soms raar aangekeken als je openlijk over seks praat.

Met een 10 jarige in huis die grote ogen en oren krijgt als hij het woord hoort vallen, is het wel zo belangrijk om voorlichting te geven. Dus had ik laatst het boek van mijn collega’s mogen lenen. Helaas gaf dat geen succes. Mijn 10 jarige hield zijn oren dicht bij de aankondiging om hem een en ander te vertellen over seks. Is het moment toch te vroeg??

Zelfs nu hij dingen ziet en hoort  (niet bij mij overigens) krijg ik hem niet overgehaald naar mijn verhaal te luisteren. Daar gaat mijn pedagogisch-verantwoorde-voorlichting.

Zelf kan ik me niet herinneren dat mijn ouders ervoor zijn gaan zitten om ons het “bloemetjes en bij’tjes-verhaal” uit te leggen. In mijn herinnering heb ik dat via school en vriendinnen gehoord.

Misschien is dat de manier. Want als we eerlijk zijn: Je kan over seks praten en seks uitvoeren maar niemand wilt horen hoe zijn/haar ouders over seks praten laat staan een beeld krijgen van hoe zijn/haar ouders de liefde bedrijven.

 

Een nieuwe berg

Om op de top van de berg te komen moet je eerst door het dal.

Daar ben ik nu beland. Sinds een week “woon” ik in een dal. Nu weet ik ook dat het niet altijd feest kan zijn,  maar ben me ervan bewust dat ik dit gevoel niet lang wil blijven houden.

Waar het vandaan komt??  Waarom ik dit nu voel??? Ik kan het je niet vertellen.

“Het hoort bij het proces waar je inzit”, zeggen mensen om mij heen.

Dat kan natuurlijk wel zo zijn, maar fijn vind ik het niet.

Mijn levensvreugde is op vakantie. Glimlachen gaat moeilijk. Wat makkelijk gaat is huilen. Tranen springen bij het minste of geringste in mijn ogen.  Leg me niets in de weg want mijn boosheid ligt zo voor je voeten.

Hoewel ik weet dat die tijd wel weer gaan komen, kan ik me er niet zetten dit NU te doen.

Dingen spoken in mijn hoofd. Naast me ligt een lijst met “things to do”.

Dingen voor mezelf regelen; ik moet het me echt gaan aanleren. Waarschijnlijk een levensles waar ik nu wat mee moet. Zorgen voor anderen gaat zoveel makkelijker. Nee… nu tijd voor mezelf. Pas op de plaats.

Geen idee hoe lang dit gaat duren. Ik doe mijn best om weer berg op te komen. Een nieuwe berg!