Dikke duim

Zoals jullie weten ben ik nu iedere avond bij Adelante op de afdeling Valkhorst. Jorrith’s eerste week zit er bijna op.

Gelukkig past hij zich steeds meer aan en begint hij zich steeds meer thuis te voelen. Niet om op te scheppen, maar deze mamma is heel trots op haar menneke dat hij zich zo makkelijk aanpast.

Elke dag verbaas ik me weer.  Bloedglucose die onder de 15 blijft. De invullijst met waardes, koolhydraten en bolussen die netjes iedere keer wordt ingevuld. Sperzieboontjes die na 8 jaar!!! ineens wel worden gegeten.  Een opgeruimde kamer!  Douchen en tandenpoetsen zonder te zeuren. Ik sta er helemaal van versteld.

Gisteren zat ik helemaal perplex. In de groep woont een jongetje van 7 jaar met, ik denk, ADHD 6 x in het kwadraat. Met een aantal ouders zaten we op het terras een kopje koffie te drinken en die kleine “poët “ gooit een landing zand de lucht in zodat wij en de tafel onder het zand zaten.  Hoe hij zo’n hoeveelheid zand omhoog krijgt met die kleine handjes heb ik net gemist.

De leiding natuurlijk boos en wil hem terecht wijzen. De “poët” (in verband met privicy noem ik hem maar zo) rent de trampoline op en weigert bij de leiding te komen.  In plaats daarvan gooit hij een bal in haar gezicht. Ze krijgt hem te pakken en hij wordt afgevoerd naar de time-out stoel. Dit even om aan te geven hoe erg dat menneke is. (Natuurlijk zal er ook een reden zijn waarom dat dat menneke zo is)

Jorrith speelt inmiddels met een bal als de ”poët” met zijn duim in de mond naar buiten komt. Hij gaat in het zand zitten en sloopt daar een aantal speelgoedjes die bij de zandbak horen.

Even later begint hij zich met Jorrith te bemoeien en zien we dat hij Jorrith diverse keren hard tegen de benen schopt. Jorrith rent hem achter na, krijgt hem te pakken en tackelt hem op de grond. Even denk ik dat hij de “poët” op zijn gezicht gaat slaan. Gelukkig houdt hij hem alleen maar stevig vast en maakt hij hem heel duidelijk dat hij dat niet nog een keertje moet flikken.  Jorrith staat op en klopt zijn kleren af.  Met 4 volwassenen zitten we stom verbijsterd te kijken wat er gebeurde. Ik kan niet meer dan mijn duim opsteken en bevestigen dat Jorrith zich goed heeft geweerd.  Scheldend loopt de “poët” naar binnen. “Ik krijg je nog wel” roept hij naar Jorrith. Jorrith lacht erom.  “Hem kan ik wel aan Mamma!”

Hier hoef ik me geen zorgen om te maken.