Spontane acties zijn het leukst

Spontane acties zijn het leukste. 

Inmiddels verlaten we het Zeeuwse land om weer terug te gaan richting de Limburgse heuvels. Met herinneringen van een heerlijk ongedwongen dagje in onze tweede 'heimaat'. 

De autorit van vanochtend is vervaagd op het moment dat we de auto in stapte voor richting huis te gaan. 

Lekker toefelen op de camping. Daarna het dorp in om lekker te shoppen, te relaxen en terrasjes te pikken. 

Jorrith is weer verwend met nieuwe schoenen. Hoe kan het ook anders. In het 'geschenkenhuis' scoren we altijd wel een paar schoenen. Een hypo zorgt ervoor dat we snel op het terrasje bij de Wig belanden. Lunchtime! 

Zeeuwse zuinigheid is daar top :-(

Een overheerlijk bacca broodje met nauwelijks tonijnsalade erop. 

Gelukkig scheen de zon en met een trui aan is dat Jorrith te warm. 

Via genoeg andere winkeltjes belanden we In de outletstore. Tot groot genoegen van Jorrith is de leuke mevrouw van vorig jaar er weer. Als we willen betalen ontdekt ze een vlekje op het shirt en Jorrith mag het shirt aandoen en gratis meenemen. Wat een super lieve dame! En Jorrith komt er niet over uit.

 

Het Hilfingerjasje bij Bomont laat ik netjes hangen. Ga wel in Gulpen m'n kleren scoren. Ik ben tenslotte de winnaar van de maand :-)

Het volgende terras staat bestemming ijsje. Voor ons dames een ijskoffie, heren koffie met gebak en Jorrith een smurfenijs. De foto's daarvan hebben jullie op Facebook kunnen bewonderen.

Rest ons alleen nog naar de supermarkt te gaan voor de laatste boodschappen voor de bbq. 

Met een omweg door de duinen fietsen we weer richting camping. Met de elektrische fiets van mams is dat geen straf. 

Het voelt inmiddels alsof we al een heel weekend hier zijn. Het doet zo'n goed!

Wij dames bereiden de bbq voor en ons pap doet het grill-werk. Net als vroeger, zoals het altijd is geweest. 

Op deze plek voel ik me  kind. Ik besef me dat een groot gedeelte van mijn leven zich hier heeft afgespeeld. 

Jorrith en Jesse fietsen over de camping. Net zoals Lonne en ik dat vroeger deden. Jesse nu nog op zijn driewieler achter Jorrith aan. Weet bijna zeker dat ook hij het fietsen op deze plek gaat leren. Net zoals zijn moeder, tante en neefje dat ook hier hebben geleerd. 

Samen met Meriam, pappa en Jorrith stap ik op de fiets om de paarden van pap te gaan verzorgen. Hier is fietsen leuk. Geen bergjes en heuvels. 

Op de manege ga ik opzoek naar een paard. Een groot Belgisch trekpaard waar mijn collega interesse in heeft. Ik heb hem beloofd een eerste blik en indruk door te geven. Jorrith is de koning te paard als hij er een rondje op mag stappen. 

Maar als hij afstapt zegt hij:"Gaan we snel terug om op het strand naar de zonsondergang te kijken?"            

Jos, Lonne en Jesse zijn al naar het strand. Blijkt dat zij ook net te laat waren om de Son in de see te sien sakken. 

Het strand doet goed. Zeker voor Mer. Na een heftig weekje kan zij het goed gebruiken. Om los te laten stelt Lonne een frisse duik in de zee voor. Spiritueel gezien kan dat alleen maar goed zijn. Meriam bedenkt zich niet lang, kleed zich uit en duikt als een zeemeermin (zonder vin dan wel) door het water. Wij glimlachen. Respect voor haar! De zee blijkt trouwens nog heerlijk warm te zijn. 

Jesse schrikt er wel van en huilt dat hij direct naar huis wilt. Hij stapt op zijn driewieler en begint te stappen!

Weer terug neemt Meriam een douche en wij wat te drinken. Dan voel je dat het tijd wordt om naar huis te gaan. 

De achterbank valt in diepe rust en ik doe een poging om Jos wakker te houden. Of is het andersom? Binnen 2 uur en 15 minuten zijn we thuis. Eigenlijk stelt die reis niks voor. 

Dit moeten we echt vaker gaan doen.