Anders dan gepland.

Ik ben niet zo’n mens van de planning. Meer een mens van het spontane. Een eigenschap van mij is dan ook dat ik vaak te laat kom. Mensen die mij goed kennen, houden hier rekening mee. Manlief maakt hier dan ook goed gebruik van: ik krijg een half uur korter de tijd om klaar te zijn. Ik ben van mening dat veel door de kosmos gestuurd word. Ut keumt zoals ut keumt.

Zo ook ons paasweekend. We waren van te voren het plannen wanneer we naar Biddinghuizen zouden rijden. Vrijdag of zaterdag. Wat doet het weer? Wat gaan we doen? Hoe gaan we het doen? Allemaal vragen die in de week vooraf niet echt beantwoord werden. Achteraf gezien hoefde dat ook niet. Donderdag vertelde ik mijn collega’s over de paasbrunch die ik aan het voorbereiden was. Belt Jeroen mij op met de mededeling dat we niet naar Biddinghuizen gaan. Wat nu??? “Maar ik heb een kaart voor de Rowwen Hèze-Kroegentoer!” “Kijk of je ergens een B&B kunt regelen”. Naar wat heen en weer gebel veranderen de plannen weer.
Uiteindelijk heb ik een geweldige zaterdag gehad.
Samen met mijn mannen vertrok ik na het ontbijt naar Badhoevedorp. Het regent en ze hebben blijvende regen voorspeld. Manlief heeft auto’s online zien staan en wil graag weten wat hij voor de onze terug krijgt. Goede dag voor dit soort zaken.
We maken een proefritje in een nieuwere focus die de caravan wel kan trekken maar mij niet helemaal bevalt.
Jeroen vraagt naar de pas binnengekomen auto uit de nieuwsbrief. Die is nog niet gepoetst maar we mogen hem wel bekijken en na onderling beraad maken we ook een proefritje. Tja… hier kan ik wel verliefd op worden. (in hoeverre ik verliefd op een auto kan worden :S)
Buiten regent het nog steeds pijpenstelen. Een twijfel bij mij of het allemaal wel haalbaar is in deze tijd van crisis. De verkoper vraagt naar mijn twijfel. Echte verkoperpraatjes… bleh! Ik trap er niet in is mijn voornemen. Het gevolg?? Een uurtje later hebben we besloten eigenaar te worden van een mooie Tucson. Een auto met 140 PK in een mooie kleur. Ik blijf een vrouw: de rest boeit me niet zo heel veel: als ie maar goed rijdt.
Tevreden rijden we bij de garage weg. Als mamma belt en ik haar het nieuws vertel, breekt de zon door. Voor mij een teken van boven dat ik een goede keuze heb gemaakt. Het twijfel gevoel wat ik had word omgezet in “Het is oké!”
We gaan verder op weg. We zitten dichtbij Schiphol. Met een gevoel van: Dat had ik nu altijd al eens willen doen, parkeren we de auto en gaan op weg naar een plaats om vliegtuigen te kijken. Door Schipholplaza lopen we richting het panoramaterras. Het gezicht van mij kleine man fronst: “we gaan toch niet echt vliegen eh mamma?”
Even later staan we in de regen, met de zon op onze rug, naar een hele mooie regenboog te kijken. Zo’n mooie felle regenboog hebben we alle 3 nog nooit gezien. Op de voorgrond staan de grote vliegtuigen. We kijken hoe de vliegtuigen achter elkaar opstijgen. Wat een geweld!
Als we terug lopen beleef ik (op aanraden van mijn zusje) mijn eerste Starbucks-moment.
Na een klein hapje vervolgen we onze weg. Dordrecht is onze volgende bestemming. Daar zet ik mijn mannen op de trein. Voor Jorrith-je die dat niet vaak doet, is dat natuurlijk een heel avontuur. Als ik vraag of hij het spelletjes “reisbingo” niet de trein mee inneemt, antwoordt hij: “Nee, pappa en ik gaan ons als jongens wat vertellen onderweg!”

Mamma’s avondje kan beginnen. Even na half 6 arriveer ik bij Peetje. Na een opfris moment stap ik bij een hyper Peet in de auto. Compleet in haar energie laat ik mijn sleutels uit handen vallen; vergeet ik bijna mijn sjaal. Het is net als vroeger. Toen ik moet Lonne naar een RH concert ging. Van te voren heerste er vaker nerveuziteit. Waarom??? Geen idee eigenlijk.
Onderweg wordt er gestopt bij de grote M. Ik krijg niet meer dan een kleine porties McNuggets op. Peet gaat voor de QuatterPounder. De manier waarop ze het door het raampje de intercom inroept maakt me aan het lachen. De rest van de weg doen we ook niet anders. Tot we de file in rijden, dan begint ze weer te stressen. De openstaande brug op de A9 zorgt voor een gevloek in de auto. Maar we kunnen er nog steeds om lachen. Het komt wel goed. Wordt allemaal geregeld van boven.
Het is inmiddels 3 uur later nadat ik samen met mijn mannen op Schiphol vertrok en weer zie ik ze vliegen; we naderen (alweer) Schiphol. Hoezo rondje Nederland!??
Gefascineerd kijken we naar de aankomende vliegtuigen.
De stressmomenten blijken voor niets. Aanvang is niet om 20.30 maar om 21.00 uur.
Buiten komen we Carina & Co tegen. Als ik in de zaal sta te acclimatiseren komen Erwin en Heidi binnen. Altijd fijn om bekende gezichten te zien.
Rowwen Hèze begint te spelen. Bij “Vlinder” krijg ik kippenvel over mijn hele lijf. “Ien minuut” zwijmel ik terug in memories. Terwijl de bessen met ijs mij goed smaakt, vult Peetje haar buikje met jus d’orange.
Na afloop kletsen we nog wat na en net als “vroeger” komt Jan ook nog even in de zaal buurten. Het is net als 18 jaar geleden. Alleen ben ik niet met Lonne maar met Peetje.
Rond de klok van 3 uur vertrek ik, liggend in een kinderbed-met donzen-dekbed, naar het heerlijke Dromenland.
Na een paar uurtjes slaap word ik gewekt door het ge-roekoe van een Brabantse duif. Slapen, twitteren, slapen, facebooken,… na 2,5 uur draaien sta ik op. Met een kop koffie in de hand praat ik zuslief “by Phone” bij.

In de middag sluit ik mijn kleine man weer in de armen en vervolgen we heel rustig de 1e paasdag.