1993: Roskilde

Weer heb ik Lonne moeten vragen om mijn geheugen op te frissen.
Als oudste vergeet je wel eens dingen die 17 jaar geleden zijn gebeurd.

In het kader “even terug in de tijd” heb ik weer herinneringen van vroeger gescand.
Tussen de 53 foto albums staan er ook 2 met herinneringen aan het Rowwen Hèze-optreden in Roskilde.
Maar hoe kwam dat nou ook alweer??
Lonne zegt: " Een Oproep in het Limburgs Dagblad".
Neem een goed humeur mee en voor 150 piek waren we de vrouw.
Een goed humeur is voor ons geen probleem. Verder hadden we ook niet veel bij: een klein enkel puktentje, een oranje babydekentje, tandenborstel en een pakje Hanuta-wafeltjes.
Gezien we toendertijd afslankpillen slikte hadden we ook niet veel nodig. Geloof zelfs dat we alleen een trui bij hadden, niet eens een jas.
De avond van te voren waren we nog bij het optreden op de Heerlerbaan. ’s Nachts reden we achter Mario aan en sliepen we een paar uurtjes op de bank. De dag erna haalde we meiden in Deurne op.
De bus was half gevuld met familie. De rest waren fans. Zo leerde we Astrid kennen, de jongens uit Tegelen, America en de stelletjes uit Huijbergen. Ook May en Kueb “oet Bolder” waren erbij. En Maurice-je Coenen natuurlijk. ("de knapste jongen uit Amby") Na een lange reis inclusief boottocht kwamen we in Roskilde aan. Bleek dat er iets mis was met de camping. Of dat nou kwam dat Maurice-je vanaf het dak van de bus had geschreeuwd dat “ganz Deutschland seropositief” is, en dat dat de reden was dat ze ons daarom niet op het veldje wilde, daar zijn we nooit achter gekomen. Terwijl Midnight Oil op de achtergrond “Beds are burning” speelde vertrokken wij weer met de bus naar een andere camping. Die nacht sliepen Lonne en ik om en om in het tentje. Het was gewoon veel te klein voor ons 2-en. Het was een vochtige nacht weet ik nog. Het regende niet hard, maar zonder jas voelde het klam aan.
Lonne had eindeloze gesprekken met die van Huijbergen en ’s morgens poetste ik in de regen mijn tanden met Apfelkorn.
De straat naar het festivalterrein was heel groot. Onwerkelijk groot voor zo’n kleine jonge meisjes als wij.
Na wat rondhangen en verkennen van het terrein stonden we bij de opkomst vooraan het hek. “FROM AMSTERDAM ROWWEN HETZE !” De eerste tonen van “Henk is een lollige vent” worden door Tren ingezet. Het stopte met regenen en de zon ging schijnen. Mooi moment!
Limburgse vlaggen gingen omhoog samen met een spandoek van “Hollandse nieuwe”.
Maurice-je vloog over het publiek heen en stond even later met mevrouw Rongen (de mamma van…) op zijn nek te hossen.

Het werd steeds drukker voor “the main stage”. Er werd flink gesprongen op het podium. De mannen sloten af met een diepe buiging.
“That’s all I know” van het optreden.
’s Middag bezochten we met 4-ren het optreden van Ray Charles en tegen de avond vertrok de bus weer richting Nederland. Alleen omdat in America kermis was.
Nu vraag ik me af of dat het weekend is dat mijn zusje samen met Mark in de tent zware shag heeft staan roken(en daar kei ziek van werd) terwijl ik in Boems Jeu stond met onze sigaretten. Dat is weer een ander verhaal.




















En toen volgde nog meer leuke optredens... en 17 jaar later gaan we nog steeds.