12 in de tarot

12 in de tarot

 

We zijn er nog niet maar hebben nog 9 weken te gaan. Dan kunnen we de balans op maken van  het jaar 2012.

Van week attendeerde mijn gezondheidstherapeute op kaart nummer 12 in de tarot.

 

Dat is “De gehangene”.

 In het tarotboek staat: (ik copier:)

De gehangene betekent op het eerste gezicht dat we vastgelopen zijn en in de klem zitten. Bij nauwkeurige beschouwing verhult de uiterlijke onbeweeglijkheid van de afgedwongen rust echter zowel de noodzakelijkheid als de gelegenheid om door een diepgaand begrip tot een andere wereldbeschouwing en een ommekeer in ons leven te komen. De passiviteit, waartoe we in zo’n periode veroordeeld zijn, kan het beste vergeleken worden bij die van een ziekte, die overigens inderdaad vaak door deze kaart gesymboliseerd wordt.

Omtrent de door De gehangene gerepresenteerde ervaring zegt C.G. Jung: “Blijven hangen kan (…) zelfs een als positief te waarderen ‘hanging on’  zijn., die weliswaar enerzijds een schijnbaar onoverwinnelijke moeilijkheid betekent, maar anderzijds juist daarom iedere unieke situatie voorstelt die de grootste inspanningen vergt en daartoe heel de mens in het geweer roept.”

 

Op het niveau van het bewustzijn representeert de kaart eveneens een crisis. We hebben ons op een vast denkbeeld blind gestaard en komen er nu achter dat we niet zo verder komen.  Maar juist in deze sfeer vinden we ook de grote kracht van de kaart. Vaak is het bijvoorbeeld een ziekte of langdurige werkloosheid die ons zo lang murw slaat, dat we uiteindelijk bereid zijn ander te gaan denken en een nieuwe levensbeschouwing of een volledig nieuwe omgeving of een nieuwe werkkring te gaan zoeken.

Wanneer we wel inzien dat we vastzitten, maar niet zien wat we verkeerd gedaan hebben of moeten opgeven, vinden we alleen baat bij rust en geduldig toeschouwen. Als we maar lang genoeg simpelweg naar het probleem kijken, dient zich onvermijdelijk een inzicht aan, dat ons duidelijk maakt wat we tot dan over het hoofd hebben gezien.

In onze persoonlijke relaties toont de kaart zich vaak van haar terneerdrukkendste kant. We zitten vast in onze huidige, als vreselijke onaangenaam beleefde situatie. Ofwel we hebben geen vaste relatie of spannen ons vergeefs in om tot een betrouwbaar partnerschap te komen, ofwel we zitten in een lastige verbintenis vast en proberen ons er vergeefs uit los te breken. Hoe het ook zij, ook hier geldt: we moeten anders gaan denken en proberen te begrijpen wat we verkeerd gedaan of gezien hebben, voordat de uitzichtloze situatie als uit zichzelf verdwijnt.

 

Pas wanneer we bereid zijn anders te gaan denken en opnieuw te leren, verdwijnen de moeilijkheden. Daarbij zijn het dikwijls de genoemde , door ons over het hoofd geziene kleinigheden die ons naar het juiste inzicht leiden.

Een speciale dag

Een aanrader voor elke paardenliefhebber met kids

Nu wist ik wel dat ze mooie tekeningen had gemaakt voor in een paardenboek. Op facebook mochten we af en toe mee spieken met haar creaties.

Gisteren was het zo ver: Het boek "Naar de Manege" van Netty (schrijfster) en Margot (illustrator) werd feestelijk op de school gepresenteerd.

Via Facebook liet Margot teleurgesteld weten dat diegene die haar met de koets naar school zou rijden, had afgebeld. Dus grapte ik in een reactie: "Waarom bel je dan niet?"

Alsof het zo moest zijn ging een balletje rollen.

Margot ken ik via Maud en samen hebben we op maandag zumba gedaan. Onze kids zitten in dezelfde klas. Margot weet wel dat ik paarden heb, maar dat ik ook kan mennen was een verrassing voor haar.

Pappa als mijn groom

Voordat ik "Ja" kon zeggen, moest ik zeker weten dat Jillie nog 4 hoefijzers onder haar hoeven had zitten.

Woensdagmiddag werd dan ook een middag om alles in orde te maken. Hoefijzers waren gecontroleerd.  Jorrith bouwde de koets om van een tweespanwagen naar een enkelspanwagen terwijl ik tussen al het tuig wat we hebben, zocht naar datgene wat ik nodig had voor mijn Jillebil. (lees: tweespantuig ombouwen naar enkelspantuig)

Naomi appte me dat ze graag een tourtje mee wilde rijden en terwijl zij Jillie van modder en stof ontdeed, kon ik met een sopje over de modderige koets wrijven. Om 6 uur reed ik vol spanning het erf af.

Waarom spannend voor mij?? Natuurlijk doe ik jaren (zo'n 16 jaar) aan de mensport. Ik heb mijn enkelspan- en dubbelspan diploma op zak. Maar ik heb jaren niet (mogen) gereden.

En nu... nu kon ik mezelf bewijzen dat ik het wel kan. En ja... het is gelukt! Ik voelde de trots door mij stromen. :-)

Natuurlijk mede door mijn superbrave pony die na lange tijd alleen voor de koets stond en gewoon liep zoals ze altijd heeft gedaan toen Jeroen haar aangespannen reed.

Zelfs Jorrith stond versteld van zijn moeder. Hoop dat hij nu een beetje het vertrouwen krijgt om met mij aangespannen te rijden.

Deze komt ingelijst op te hangen in ons huis.

Enfin... Gisterenmiddag vrij genomen en samen met pappa Jillie ingespannen. Maud (die de taak van fotografe had)  kwam al ijsberend aan want de makers van het boek waren wat aan de late kant. In een drafje gingen we bergafwaarts richting school. Daar stonden de kinderen van groep 1,2,3 en 4 het duo met stokpaardjes en ballonnen op te wachten.

Later kwamen daar nog klassen bij uit de hoogbouw.

Hoe dat werd ervaren lees je hier op de blogspot van de schrijfster:

http://www.nettyvankaathoven.blogspot.nl/2012/10/over-stokpaardjes-en-feest.html

Netty had speciaal voor de aanwezige paarden een paardentaartje gemaakt wat Jillie met smaak op at.

Het was leuk Margot te helpen en vond het bijzonder erbij te mogen zijn. De ingelijste prent die ik van haar als dankjewel ontvangen heb,  krijgt een mooie plek in ons nieuwe thuis.  (nee nee we hebben nog niets)

Wil je meer werk van Margot zien link dan verder naar: http://www.margotsenden.blogspot.nl/

Einde floriade

Vorige week zijn we naar de Floriade geweest. Voor mij de 2e keer, voor Jorrith de 3e keer.
Zijn suiker was al 24 uur aan de hoge kant en het was niet verantwoord hem met het misdienaarsuitje mee te laten gaan.
Achteraf vond Jorrith het geen straf om weer naar de Floriade te gaan.
Hij vond het er geweldig. Alweer heeft hij genoten en werd zelfs een beetje dwars omdat hij wist dat dat de laatste keer zou zijn en dat dit nooit meer terug komt.
Goh... van wie zou hij dat nou hebben ???? :-)))
We hebben weer niet alles kunnen zien. Achteraf hoor ik dat ik een aantal aparte dingen gewoon gemist heb.
Genieten was het wel. Samen met mijn collega, haar zusje en haar dochter reden we 's avonds super moe maar voldaan terug naar het zuiden.
Benieuwd of Jorrith over 10 jaar (dan is hij 19 jaar) weer wil gaan.

mijn kleine cowboy