Zwemles

Maandenlang was ik Jorrith aan het melden voor de zwemles. Het zat wel in mijn hoofd maar het kwam er niet van om te bellen. Vorige week woensdag was het “het moment”. Ik pakte de telefoon en belde het nummer van de zwemschool in Mechelen. Terwijl ik van de mevrouw aan de andere kant van de lijn alle informatie doorkreeg, klonk het van uit de paarse slaapkamer: “Ik wil niet!”,…..(stilte) “Ik wil niet”! ……”Ik wil niet zwemmen…”! …..
Ik deed alsof ik het niet hoorde. Terwijl de mevrouw van de zwemschool doorging met haar verhaal moest ik toch een beetje gniffelen om het stemmetje van mijn kleine man die steeds harder begon te roepen: “Ik wil niet!”
“ Hij heeft er zin in” vertelde ik lachend aan de mevrouw. Op dat moment ging de deur van de slaapkamer zachtjes open en schreeuwde Jorrith: “ HOOR JE ME NIET???? IK WIL NIET ZWEMMEN!”
Met de woorden dat het wel goed komt, beëindigde ik mijn gesprek aan de telefoon.
Op de slaapkamer aangekomen, lag mijn menneke weer onder de wol . Zijn gezichtje rood met tranen. “Ik wil niet, Mamma!”zei hij. Lachend maar toch met medelijden, stelde ik hem gerust. Bewustmakend dat al het nieuwe een beetje akelig aanvoelt en hij zijn angst mag loslaten. De eerste les is mamma erbij en een half uur… Wat is een half uur op een mensenleven? Dat is zo voorbij!

Inmiddels heeft hij 2 lessen gehad. De eerste les was ik erbij. Bij het uitzwaaien bij het begin van de les trilde zijn onderlipje van spanning en hield hij zijn tranen in. Na een half uur lag hij omringd met zwembandjes met een grote smile in het kinderbadje de oefeningen mee te doen.
Het viel hem reuze mee.