SOS ANWB

Geen "dameszietzung" voor mij zondag. Wij hadden kaarten voor ons jaarlijks uitstapje naar Paard en Koets.
Al sinds onze 'verkeringtijd', wordt deze beurs door ons bezocht. Laatste 2 jaar gaat Jorrith ook mee en hij vindt het leuk!
Wij vinden het de laatste jaren steeds minder worden. De show viel vorig jaar zo tegen dat we daar al niet meer naar toe gaan. Ik geef toe: ik had van te voren geen zin om te gaan omdat ik hoorde dat er weer niets aan was. Toen ik er was viel het wel mee.
Zoals vroeger daar een dag om te krijgen, lukt niet meer. Toch kregen we de auto vol met spullen. Rond half 3 reden we van Den Bosch naar Schijndel.
Gewapend met een fles Merrys kwamen we bij Stalhouderij 't Woud aan. Daar was open huis en had Manon receptie omdat ze Nederlands Kampioen is geworden.

Als snel kwam ik daar meer bekenden tegen dan op heel Paard en Koets.
Koetsen kijken geloof ik wel en liet ik aan de heren over. Zelf viel ik meer voor de hoedjes die er te koop waren. Deze winter ben ik van plan ben een nieuwe dressuur outfit bij elkaar te sprokelen. Ik vond het een goed idee om bij het hoedje te beginnen.
Onder kritisch toezicht van Manon en Maaike vond ik een mooi blauw/rieten? hoedje. Voor mijn man was er zelfs een passend model te vinden.
Het was super geregeld bij 't Woud. Leuke bar ingericht. Het WK avontuur van Manon was op een groot scherm te volgen. Buiten stond een 'frietkraom' waar je gratis onbeperkt frietjes kon eten. Een groot plezier voor mijn mannen.
Ik geef toe: ze smaakte heerlijk!
Rond 5 uur vertrokken we nog voller geladen richting het zuiden. Na ongeveer 4 km kwamen we langs het kanaal stil te staan. De auto deed helemaal niets meer. Met 2 agenten in de auto, kreeg ik het advies om de auto te verlaten en achter de vangrail te gaan staan. De wind gierde langs mijn oren en het viel met bakken uit de lucht. Zucht.... en nu?! Lang leve de ANWB. Hebben we dat lidmaatschapgeld niet voor niets betaald.
Binnen een kleine 20 min was er iemand ter plaatse en binnen 30 minuten stonden we afgesleept bij het tankstation. Daar konden we ons met een kopje koffie opwarmen terwijl de heren gebogen onder de motorkap hingen. Al snel werd duidelijk dat de waterpomp het begeven had en we moesten wachten op een takelauto. In een leenauto mochten we onze reis naar huis voortzetten. Met zijn 5-en stapte we in de cabine van de grote afsleepwagen. Wat een avontuur!
Weer terug in Den Bosch tekende manlief de papparassen en even later konden we al onze zooi omleggen in een Opel Safira. In een Twingo had het allemaal niet gepast!
Rond de klok van 10 uur belandden we 'kei kapot' thuis. Zondag in het zuiden!! zullen we maar zegggen.