In de medische molen

Daar lig ik dan
Naast mijn kleine man in het Heerlense ziekenhuis.
Afgelopen week was het de opa’s en oma’s opgevallen dat hij na schooltijd erg veel dronk.
Vanaf Donderdag klaagde hij ook over een droog mondje.
Voor ons reden om zijn suikers te prikken.
Het apparaat van Jeroen gaf aan dat hij de suikers niet kon meten.
De Zaterdagochtend was tante Lonne al vroeg bij ons en we prikte de suiker weer nu gaf het 7.9 aan. Veel te hoog voor een normaal mens om de dag mee te beginnen.
We ontbeten samen en hielden alles goed in de gaten.
Na regelmatig meten was zijn suikerspiegel ineens weer te hoog voor het apparaat.
Voor Lonne een aanleiding om bij haar baas raad te vragen.
Toen ging alles heel snel. De kinderafdeling werd ingeseind en al voor we het wisten zaten we te wachten in een behandelkamer.
Bloedprikken en meten en om 18.30 was het zover: hij kreeg zijn eerste insulinespuit.
Daarna volgenden heel wat gesprekken met de diabeetverpleegkundigen en de kinderarts. (dit zal zeker komende weken zeer intensief zijn)
We hebben er voor gekozen de insuline via een pomp te laten toedienen.
Dat houdt in (ff makkelijk uitgelegd)dat er in zijn bil een soort infuusje zit waaraan een slangetje is vastgekoppeld wat naar een insulinepompje loopt wat Jorrith altijd bij zich zal moeten dragen. Zo krijgt zijn lichaam contant insuline toegevoerd.
Er komt natuurlijk heel wat bij kijken en het zal voor ons allemaal even wennen zijn.
Zo moet bij alles wat Jorrith in zijn mond stopt “bij gebollusd” worden. Dat wil zeggen: wij moeten de pomp dan activeren meer insuline te pompen. Hele berekeningen moeten gemaakt worden en aan van alles en nog wat moet gedacht worden. Morgen is het Maandag en krijgen we een gesprek bij de diëtiste.
Het doet pijn als je kleine ventje vraagt: “Mamma, waarom ben ik eigenlijk ziek geworden??“
Ondanks dat we wisten dat het kon gebeuren is dit alles toch als een shock aangekomen. Voor ons erger dan voor Jorrith. Die vindt het allemaal wel reuze interessant.