Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan.

Afscheid.
Ik denk er al de hele morgen over na.
Vandaag is de crematie van een collega.
Ik ken haar niet goed. En zo komt het dat ik besloten heb, afscheid te nemen op mijn eigen manier.
Gewoon in gedachten.
Gedachten die veel emoties bij me losmaken.
Vanochtend toen ik in de auto naar mijn werk reeds was de eerste plaat op de radio die ik hoorde van Blof met de beginregels:

Hier is de lijst met dingen
Die je nog had willen doen
Hier is de schoenendoos
Met 1 miljoen herinneringen
Aan wat we deden
En wie we zijn geweest
En wie we nu zijn
Dat zit er ook in...

Als je denken wilt aan vroeger
Dat is okee
Maar niet te vaak
Denk liever aan vandaag

Ik geloof dat het moment van huilen toen begon en tot nu toe ben ik nog niet gestopt.
Misschien is het moment om tot mezelf te komen en het er allemaal weer eens uit te gooien.
In mijn eentje.
Er flitsen een hoop dingen van afgelopen jaar door mijn hoofd.
Maar ook weer dingen van: Stel het was mijn begrafenis. Hoe zou ik het willen.
De dood was heel dichtbij dit jaar.
Een teken dat ik een en ander nog niet helemaal verwerkt heb.
Ik voel dat dat er mee te maken heeft dat ik de dood nu even op een afstandje hou.
“Je bent al een paar keer zo dicht bij de dood geweest. Je bent er nog. Het is jou tijd nog niet, Es!” zei Lonne gisteren tegen mij.
Net als iedereen die mensen om zich heen verliest, moeten dingen een plaatsje krijgen.
That's life! (jaja daar is ie weer)

Dan komt de tekst van Jack Poels langs:
Soms is 't beter iets moeis te verleeze.
Beter verleeze dan dat ge 't noeit het gehad

En sluit ik het af met Blof:

Denk liever aan vandaag!