Werme wind

Het is al drie en een half uur dinsdag.
Buiten blaft één van de honden.
Ik hoorde van mijn schoonvader dat er vreemde/rare figuren zich ophouden in het veld.
Voor de zekerheid neem ik een kijkje door de ramen en doe het raam van Jorrith dicht.
Als ik weer in bed lig, begint het te waaien. De gordijnen bewegen heen en weer. Het veluxvenster staat op een kier. Dat zorgt voor een heerlijke briesje over onze lichamen heen.
Stil lig ik te luisteren. De bladeren buiten ritselen nog sneller en harder.
Beneden begint de deur zachtjes te klapperen.
Als ik mijn ogen open doe, zie ik een flits door de kamer. Bliksem?? Ik wacht op het geroffel van de donder. Ik hoor niets.
Als ik dezelfde flits weer zie, valt me in dat dat het irritante flitslampje van Jeroen’s telefoon is.
Ik ga verder luisteren … naar de wind.
In mijn hoofd neurie ik: “steeds hoor je de wind… oeeeoooeeeooeoeeooeeoeeh” van Kadanz.. Ik bedenk me dat die cd (Blik op oneindig) voor mij een hele speciale is. In de jaren dat ik met Lonne naar Rowwen Hèze-concerten reed, draaiden we die grijs. Een uur lang ‘blèrden”we dan alle liedjes mee.
De cd was nergens meer te koop, dus besloten we hem voor altijd “te lenen”van de bibliotheek. (op naam van mamma hihihihihi)
De deur beneden klappert al iets harder en het gordijn zuigt zich af en toe tegen het raam aan.
Mijn gedachten gaan naar de pony’s die buiten staan in een werme wind.
Hoor ik daar regen?? Of is het nog steeds de wind?
Geen regen. Geen bliksem en geen donder. Het raam gaat dicht en ik ga nog lekker 3 uurtjes slapen.