Heer is vul mier an de hand

Zondagmiddag. Na de dressuurles op een Beesels veldje en een tourtje rondom Beesel (waar we het weer niet konden laten een heerlijk Beesels ijsje te eten) loop ik met Jeroen naar de wei om de overige 3 pony’s te halen.
Manlief is een man van weinig woorden. Althans… als het hem uitkomt. Genietend lopen we het pad af.
“Wat hebben we het toch goed eh!” zeg ik.
Uit zijn mond mompelt een bevestigend antwoord..

Het was een leuk en lekker weekend. Pony’s gereden, geshopt, gerust, lekker gegeten en nog eens genoten van Rowwen Hèze. Dat was alweer “veul te lang gelije”.
Zoals ik al eerder schreef, twijfelde ik of ik zou gaan. Je zit toch een beetje in het vakantiesfeertje.
Beetje vreemd zo met Carolien en Demi alleen. Achteraf natuurlijk blij dat ik geweest ben. Genoten van alle oude nummers. Nummers waar herinneringen naar boven komen.
Op “bestel mar”en “Limburg” na, nummers die nooit gaan vervelen.
Genieten op spa’tjes rood omdat ik mijn eigen bob ben, luister en kijk je dan net weer ff iets anders.
Dit jaar is het 17 jaar geleden dat we voor de 1e keer gingen. Dat was in Reuver. Spijkerbloessie aan en met z’n allen in de bus van papa. M’n neefjes Rob en Luud, vriendin Hup en Lonne natuurlijk.
In de loop van de jaren is er zoveel veranderd. (zou niet goed zijn als dat niet was)
Maar één ding is gebleven en dat is zooooo mooi dat in de ogen te zien.

Het weekend zit er weer op. Het leven gaat door. Het werk wacht weer. Thuis genoeg te doen. Genoeg om over te kletsen, te kibbelen, te piekeren, te lachen, te huilen enz enz... Dat hoort er gewoon bij.

En komend weekend… Dan gaan we weer naar Diepenheim. Samen met Roel en Yvonne op wedstrijd en maken we er weer een feestje van.
Want je weet....
Het leven is een feest. Je moet alleen je eigen slingers ophangen.