Zielig

Zal ook eens de dramaqueen uit hangen.

Vanochtend stond ik beroerd op. Zal ik wel of niet gaan werken, spookte door mijn hoofd. Tis niets voor mij om thuis te blijven. Meestal moet ik dan half dood zijn.
Dus toch maar naar het werk. Met lood in de schoenen ben ik naar kantoor gestrompeld. (Ik moet een heel eind van kantoor de auto zetten) Zwak en misselijk kwam ik daar aan. (nee ik ben niet in verwachting) Mijn lichaam deed pijn en echt vrolijk kon ik niet zijn. Kheb maar een gemaakte glimlach op mijn gezicht gezet. Tot mijn RH collega, Astrid belde om de RHcd even door te nemen. Jeetje .... Haar enthousiasme bracht tranen in mijn ogen.
Na een paar uurtjes heb ik toch maar besloten om ermee te stoppen en naar huis te gaan. Bed in.
Toch maar de radio naast het bed en de nieuwe cd eens opgezet. Songtekstenboekje erbij... Jeetje... alweer tranen in mijn ogen...
Voelde me nu helemaal zielig en verlaten. Helemaal alleen.
Ja zo'n gevoel van zieligheid wordt op die momenten alleen maar erger. Beste is de ogen dichtdoen en slapen.