Zon, drank, paarden, regen, zee.... Heerlijke vakantie!

De rode gloed van de laatste zonnestralen schijnt op de voortent. Over Beekbergen hangt de regenboog en zachtjes vallen de regendruppels neer. Het tikken geeft een gezellig gevoel. Hoe kan het ook anders: We zijn weer in Beekbergen. Eventjes was het spannend of we een plaatsje in de buurt van het wedstrijdterrein konden bemachtigen. Vorige week trof ik toevallig meneer Rick op de MSN aan. Toen was het snel geregeld. Even bijkletsen:

De laatste week voor de vakantie is altijd vermoeiend. Alsof je lichaam weet dat het alles moet geven om daarna lekker uit te rusten in de vakantietijd.
“Es, Je ziet moe uit!” zei Lonne. Dan nog maar een Ginseng-koffie drinken en helaas we moeten nog even door. Voordat we naar Beekbergen gaan, staat eerst de wedstrijd in Geldrop nog op de planning. De 5e of 6e wedstrijd met onze pony’s. We zijn dit jaar zoveel onderweg geweest dat ik de tel volkome ben kwijt geraakt.

GELDROP
Geldrop was een mooie wedstrijd. Helaas net als in Heijenrath was het weer erg nat. We raken er aan gewend en eigenlijk kan het ons niet veel meer schelen. We zijn erop uitgerust. De pony’s deden het goed in de dressuur; Jeroen heeft dan al voor zijn gevoel gewonnen. Zaterdagavond na de briefing gaan we barbecueën. (foto is gemaakt door Jorrith)
Binnen een kwartier is het drama compleet: Jorrith wordt door een van de pony’s van Sjoerd vlak voor zijn oortjes gebeten. Terwijl ik de Nertsolie van de Mylène ga halen (een wondermiddel voor alle pijntjes) vliegt in de partytent de bbq in de fik. Als Peter en andere daarmee flink in de weer zijn, valt Shirley door haar knieën op de laadklap neer. Gelukkig is er een EHBOer in “da house”. Na een half uurtje zitten we weer gezellig aan tafel te eten. Shirley met ijs op haar knie en Jorrith met nog wat schrik.
Manlief besluit om toch maar vroeg naar bed te gaan en samen met de andere ga ik naar de kantine waar het feestje al in volle gang is. Heel veel drank is er ook voor mij niet bij en redelijk op tijd zie ik mijn bedje. Zondagochtend komt de regen met bakken uit de lucht vallen. Manlief is dan al weg om Sjekky in de hindernissen te zien. Als ie terugkomt is het beetje aanpoten om onze kruppeltjes voor de koets te zetten. Eén geluk: het is droog en de zon schijnt tussen de dikke wolken door. De pony’s doen het goed . Beter dan het weekend van te voren. Jorrith staat ons samen met oma Heleen aan te moedigen bij de hindernissen.
Bij terugkomst bij de vrachtwagen vertrekken mijn mannen als snel weer om naar Shirley en Sandy te gaan kijken. De moeheid overvalt me: ik doe het rustig aan. Eet op mijn gemakje en begin al langzaam wat dingetjes op te ruimen. Het vakantiegevoel is nog ver te zoeken.


THUIS
Maandagmorgen: de eerste dag van mijn vakantie. Rustig wakker worden en opstaan. Gezellig eten en dan een zoete inval: Clootje is vrij en komt effe een bakkie doen. Lonne hoort dat via de skype en is ook al onderweg. Caro komt er gezellig bij en buurvrouw Linda komt het grote koffer halen. Het huis is gevuld. Om 3 uur scheur ik naar Maastricht om meetstripjes voor Jorrith te halen. Opsturen halen ze niet meer en ik was vergeten ze eerder te bestellen. Een geluk dat Medireva dicht in de buurt zit.
’s Avonds ga ik samen met Caro lege flessen wegbrengen (zeker een 170 stuks) en halen we lekkere dingen bij de Kaufland in Aken. Daarna duik ik tussen de wasjes door, nog even mijn Secondlife in. Morgen is weer een dag.

BEEKBERGEN

Dinsdagmorgen om kwart over tien worden we wakker. Na een snel ontbijtje is het inpakken en wegwezen. Onderweg stoppen we in Beesel om even snel een blik te werpen hoe het staat in het huize Houten. Het nieuwe huis. Nummer 44 staat er op de gevel. Grappige is dat Yvonne al jaren met nummer 44 op haar koets wedstrijden rijdt.
Heel lang kunnen we niet blijven. Erik is al onderweg en staat ergens achter Arnhem op ons te wachten. Helaas moet hij even wachten. Met een volgeladen caravan kan je niet hard rijden.
Maar we zijn er gekomen. Als de heren zich bij meneer Rick gaan melden komen ze met de handen vol kleren terug bij de caravan. T-shirtjes, jassen, bonnen en bandjes. Ik hoef in principe niet te koken.
We gaan wel zien wat het gaat worden. De mannen zijn al in de kroeg. Mijn kleine man heeft de ogen dicht. Effekes mijn gezicht wat opkalefateren en ik ga eens kijken of er een Bailey voor me koud staat.
Inmiddels zijn we 4 dagen verder. Woensdag moesten de mannen zich vroeg melden. Heel rustig ben ik op gestaan en heb wat lopen kuttelen om de de caravan. Jorrith was fijn in de zand het spelen. Na 3 dagen komen wij erachter dat hij boven op rioolput speelt. Hij maar denken dat ie een schat heeft gevonden.
In de middag ga ik met Jorrith nog heel eventjes Beekbergen in. Als ik weer bij de caravan ligt te lezen, belt Jeroen: “Wil je even op de shofel komen rijden?” Een uitdaging voor mij als kantoormiep. Dat is leuk! Heel leuk. Jammer dat ik niet de gelegenheid krijg om eens eventjes een flink rondje door te gassen. Het blijft bij langzaam achteruitrijden zodat Erik en Jeroen de dranghekken eraf kunnen pakken en een “holding box” kunnen maken.
Daarna gaan we samen eten we in de cateringtent. Luie wijven puree met “roed moos” en goulash. Van meneer Rick krijgen ze nog opdracht wat dingetjes aan de dressuurring te veranderen. Het is heerlijk weer dus help ik hier en daar een beetje mee. Beetje beweging na het eten is nooit slecht.
In de avond zijn we moe maar voldaan. Voor ons geen kantine meer. We drinken wat bij de voortent. De rest gaat toch nog even een kijkje nemen.

KONINGIN JULIANATOREN

Donderdag.
Ik heb Jorrith beloofd om naar het pretpark “Koningin Julianatoren” te gaan. Rond de klok van 12 zitten we in een open shuttlebus richting de ingang van het park. Het is warm. Volgens mij de warmste dag in lange tijd. Kan natuurlijk zijn dat ik warme dagen mis als ik op kantoor ben.
Als eerste wil Jorrith graag in de helikoptertjes. Fijne van het park is dat je als ouder mee mag in de attraktie. Nadeel is dat we zeker een dik half uur moeten wachten. Terwijl er voor de kids vanalles is te doen tijdens het wachten, bekijk ik de andere vaders en vooral wachtende moeders. Een paar plaatsen voor me staat een jong moedertje met een klein lief meisje op de arm. Een baby’tje van –ik schat- een maand of 5-6. Lief in het roze gestoken. Haar mamma is in het zwart; strakke broek en een lang strak truitje. De rolletjes van haar lichaam allemaal getekend. De vetophopingen op haar heupen - waarschijnlijk nog een rest van de zwangerschap- worden goed zichtbaar afgetekend. Onder de in rastakleuren-haardoek bengelen een aantal dikke stroken dreadlock en wat de mamma “lelijk”maakt is dat ze met een nors gezicht ontzettend op een kauwgom staat te kauwen.
Eindelijk zijn we aan de beurt. Vanuit de helikopter kijken we over het park. En Jorrith beslist om het reuzerad in te gaan. De wachttijd daar valt wel mee. Na 2 rondjes rond mag je weer uitstappen en lopen we richting de flintstone –autootjes. Het is gezichtsbedrog dat we hier snel aan de beurt zijn. Ik ben het helemaal zat en besluit alleen nog attracties te nemen waar het niet of nauwelijks wachten is. En dat lukt: de Mobidick-boot; ronddraaien in de kop en schotel, de buggy’s en de brandweerauto’s. De vliegende bus en de luchtballonnen… het liep allemaal lekker door. Al bij al hebben we bijna alle attracties die Jorrith wilde doen gehad.
Jorrith wil graag de stimulator in de rij erbij vernoemen. Hij vond het een beetje eng maar wil toch nog eens graag vooraan zitten.
(als zoontje van Mammaloe mag een foto bij de Pipowagen niet ontbreken)
Als voorlaatste liepen we (190 treden) de toren op en genoten we van het uitzicht over Apeldoorn en het park. De Magic show van de muizen was een rustige afsluiter.
Op het wedstrijdterrein aangekomen zitten Shelly en Yoni al te wachten. Yoni is een half jaar op zee geweest en heeft vanuit de Carribean rum en Baccardi Apple meegenomen. We hebben alles in huis voor de "Mohito's". Daar beginnen we mee. In de zon in de lichtstoelen kletsen we bij. En snelle douche tussendoor zorgt dat ik naar 4 cocktails klaar ben om naar de tent te gaan. We wachten nog even op Edgar en de fles Baccardi wordt omgegoten in een plastic flesje. In de VIPtent staat een DJ en tussendoor zingt een zanger zonnige klanken. De alcohol hakt erin. Op mijn telefoon zie ik, de dag erna, dat het feestje rond 2 uur was afgelopen. De afterparty bij de tent van Argentinië was me te veel. Het wordt tijd voor mijn bed; de dag is lang genoeg geweest.
Niet gek dat ik startproblemen heb de dag erna. Ik voel dat ik het – zoals Lonne het noemt- “Marlies-syndroom”heb. Aan spijt heb je dan niet veel. Een aantal uren wacht ik op Monique Vermeulen. Ik weet zeker dat ze me gezegd had dat ze me zou komen halen om met de kids naar de speeltuin te gaan. Rond de klok van 3 uur ben ik in Apeldoorn. Mijn jaarlijkse dagje shoppen moet ik drastisch inkorten. Samen met Jorrith scoor ik leuke dingen. Mijn vingers zijn blauw van de tasjes dragen. Als laatste koop ik Jorrith een karretje met hem laten te beloven dat hij dat met de zakken naar de auto trekt.
Om 18 uur ben ik op het terrein en spreek ik met de mannen af bij het eten. Zelf neem ik alleen wat sla. Echt veel gaat er nog niet in.
De mannen gaan wat rusten en ik ga de foto’s wat ordenen. Met en met komt er wat aanloop en op het laatst kijken we de foto’s die er tot nu toe gemaakt zijn. Bijna iedereen is moe en alleen Rob waagt het erop om naar de kantine te gaan. De rest gaat slapen.
Nu ga ik me snel aankleden: het is inmiddels zaterdag en de marathon is al aan de gang. Ik zie vanaf dit plekje de 4span pony’s richting de hindernissen gaan. Ik ga eens een kijkje nemen.

En de rest van het weekend...
Het was warm. Beste plek om te vertoeven was de hindernis in het bos. Gelukkig was ik op tijd bij de douches. Nu snap ik waarom ik zo snel aan de beurt was. De douche waar ik onder ben gaan staan is ijs en ijskoud. Erik wacht nog een heel moment. Als hij eindelijk naar de douches loopt staan er 30! man te wachten. Kiki en ik dagen hem uit om op de paardenwasplaats te douchen. Met 2 dames douchen zegt Erik natuurlijk geen NEE tegen.
Terug bij de caravan worden we door de organisatie gewaarschuwd om alles goed vast te maken: er is storm op komst. Als we om half 9 in de VIPtent aankomen barst het los. Eventjes is er paniek of de tent het gaat houden. Op diverse plaatsen lekt het door. Dan worden Jeroen en Edje weggeroepen door meneer Rick: Paniek in de stallingstent van de paarden. Met spanning wachten we af. Ondertussen bel ik Lonne of ze eventjes op internet wilt kijken naar de buienrader. Niet dat dat wat helpt maar als paniek is, heb ik mijn zusje het liefs dichtbij me. Gelukkig valt het achteraf allemaal mee. Jeroen houdt de lange dag op tijd voor gezien. Zelf ga ik nog eventje door. Niet zo slim van me om mijn nieuwe-lieve-hakken-schoentjes aan te doen. Veel drinken doe ik niet dus zijn mijn pijnlijke voeten errrruggg aanwezig. Als het feestje in de tent ten einde is, vind ik iemand met een karretje die me naar het stallingsterrein brengt. Mijn nieuwe-lieve-hakken-schoentjes ruil ik snel in voor mijn rubbere jophers. Het is een grote baggersloot geworden. In de voortent kletsen Edje, Erik, Mark, Sjoerd, Chantal, Frank en ik nog even na. Sjoerdje met de grootste mond natuurlijk. De rest zit er een beetje versufd bij. Met en met duiken we toch maar ons bedje in. En net als ik alles dicht wil doen komt Marsch nog onder een steen uitgekropen. Evenlater komt Sjoerd terug met een flinke jaap in zijn arm. Gevallen over.... Tja... dat weet ie zelf geloof ik niet.
Marscha valt bijna flauw van al dat bloed en als EHBO'er nemen en sturen we Sjoerd naar de kraan bij de wc's. Edje heeft gelukkig een EHBO doosje in zijn auto en zo goed en kwaad als ik kan, verbind ik de wond. Het bloed blijft langs zijn armen lopen. Inmiddels heb ik Jeroen wakker gemaakt en gevraagd of hij eventjes met Sjoerd naar het ziekenhuis wilt rijden. Tis inmiddels 4 uur. Binnen een uur hoor ik Jeroen weer in bed kruipen.
Na een paar uurtjes slaap zitten de heren weer fanatiek op de tribune. Zelf ruim ik de sleurhut wat op. We gaan immers door naar Renesse.