Verward

"Hallo mevrouw... kan ik u helpen?".
Terwijl ik het dorpskrantje zit te lezen, zag ik iemand voorbij het raam lopen.
Het is een oude rimpelige mevrouw. Echt het type "omaatje".
"Ik geloof dat ik verdwaald ben", zegt ze. Ze trekt er een bedenkelijk gezicht bij.
Ze is verward doordat ze het niet meer weet.
"Weet u wel waar u woont?" vraag ik haar. Gelukkig bevestigd ze dit met het antwoord:"Nijswiller".
Dat is gelukkig niet ver.
Ik vraag haar met me mee te lopen. Door de wei is het een stuk gemakkelijker uitleggen en korter.
Ze weet waar "Hilleshagen Airport" ligt. (Het vliegveld voor modelvliegtuigjes)
Ik leg haar uit dat ze op de veldweg naar links moet lopen en dan de 2e weg naar rechts moet nemen. Niet achter de wei waar de paarden staan langs gaan, maar stukje verder lopen tot aan het kruispuntje. Dan komt ze vanzelf langs het vliegveld.
"Ik kruip wel door het hek!" zegt ze nadat ze al zeker 8 x heeft gezegd dat ze zich doodgeneert!
Ik stel haar gerust en zwaai haar vriendelijk uit.
Genietend van de wind in mijn haar en alles wat er om mij heen beweegt en leeft, kijk ik haar na.
NEEEEEEEEEEE... niet die weg!!
"Mevrouw mevrouw.... joeeehooeee joehooeeee HIER!!!!! Als een marktvrouw gil ik over het veld.
De wind zal mijn woorden meenemen voordat ze bij haar aankomen. Even zie ik haar op en om zich heen kijken.
Mijn ogen blijven haar volgen terwijl ik de veldweg oversteek en de wei waar de pony's staan inloop.
Joyke ziet zijn kans om achter de pony's aan te jagen. Terwijl ik nogmaals roep gaat ze steeds sneller lopen.
Met mijn rode hakke schoentjes loop ik door het hoge gras terug naar huis. De kunstmest is goed aangeslagen.
Terwijl Jo de aanhanger terugzet vertel ik hem over de vrouw.
"Ik ga haar tegenmoed rijden!"
Jorrith de auto in en ik kneur de Hilleshagerweg omhoog en sla de veldweg in.
Inmiddels vallen er druppels uit de lucht en waait het nog harder. Halverwege komen we haar tegen. Ze houdt haar blazer stevig dichtgeslagen.
"Stap maar snel in. U heeft de verkeerde weggenomen"roep ik haar toe.
"Eigewijs ben ik eh!"zegt ze. "Nu geneer ik me nog meer!"
Ik vertel haar dat ik haar thuisbreng en natuurlijk sputtert ze tegen.
Als Jorrith meldt dat dat onze paarden zijn die in de wei staan, schrikt ze. "OOOOH daar zit nog iemand". Ze is echt duidelijk verward.
We rijden de Biesweg af. Op de weg liggen afgewaaide takken. Mevrouw zegt dat ze het vanaf hier wel weet en de rest wil lopen.
"Niets ervan. Gezien de weersomstandigheden brengen we u! Die paar straten maken nu ook niets uit en wij zijn blij dat we u kunnen helpen."
Ze trekt een ongemakkelijk gezicht. Inmiddels rijden we Nyswiller binnen. Ze twijfelt maar kan gelukkig vertellen waar ik heen moet rijden. Ik rij een wijk in waar ik nog nooit van mijn leven geweest ben. De Westhoek ken ik alleen maar. Daar wonen Ans en Piet.
Sta te kijken hoe "groot"Nyswiller is.
Als we voor haar huisje staan vraagt de mevrouw of we mee naar binnen gaan. Ze wil ons bedanken.
Dat hoeft niet. Ik vraag haar of ze geen mobiele heeft en adviseer haar die in het vervolg toch mee te nemen.
"Het is alsof ik mijn dochter hoor praten!" zegt ze lachend. De mobiele zit in de doos. "Dat is niet zo slim eh!"
Ze wil dat ik ons adres opschrijf. Als ik haar het briefje geef, zeg ik dat ze me altijd weer mag bellen als ze verdwaald is.
Na 10 excuses stapt ze verward uit de auto en zwaait ze ons uit.
Ik leg Jorrith uit dat deze oude dame een beetje dement aan het worden is. Zijn antwoord hierop is: "Ja mamma... de meeste oude vrouwen zijn dement!" :-S

De regent valt met bakken uit de lucht.
Gelukkig is oma op tijd thuis.
Het voelt goed om iets goeds te doen.