Koud eh!

Vanochtend gaf de buitenthermometer van opa Jan -17 graden aan. De thermometer van de auto vond het -15 graden. Mijn neus en mijn handen vragen om bescherming. Net zoals mijn hoofd. Van die mutsen wordt mijn haar statisch geladen en raak ik ijzer aan, krijg ik een stroomshockje.

Even in en uit de auto zonder jas is niet meer te doen.

In de stal staat een constructie om de waterleiding niet te laten bevriezen. Opa Jan houdt dit allemaal in de gaten. Want om 10 paarden met emmertjes water te gaan bevoorraden; Das wel veel werk.

Ik hamer erop dat Jorrith de deuren niet te lang open laat staan. De honden staan na hun plasje alweer snel aan de deur. Benji (doof, blind maar vorige week 16 jaar geworden) blaft zichzelf naar binnen.

Alleen Jorrith…( “ik ben een echt winterkind, Mamma!”) Hij vindt de sneeuw geweldig en is al 2 dagen gaan sleeën. Loopt de hele week al met zijn snowboots rond en bedenkt zich allerlei dingen uit om sneeuw te schuiven.

Van de week gingen we op bezoek bij Ans en Piet. Ik had hem een avontuurlijke rit erna toe beloofd. Via de veldweg. Neemt hij mee in de auto: een sleepketting, een extra skipak, extra handschoenen en een schop. (dit heeft hij echt niet van mij!) “Voor als ik ons moet uitgraven mamma!” op de terugweg zijn we langs de kloosterveldweg gereden. Jorrith genoot.

Zelf heb ik gemengde gevoelens. Ik geniet van de mooie zonsopgang en –ondergang. Kan uren naar het witte heuvellandschap kijken. Vind het niet erg om in de sneeuw te rijden. Maar de kou die door mijn hele lijf trekt. Mijn gezicht wat binnen 1 minuut buitenstaan bevroren aanvoelt. Daar hou ik dan weer niet van.

Dus blijf ik lekker binnen. Maak me klaar voor mijn 38e verjaardagsfeestje.

Dit jaar in een ander jasje.