Hyper de hyper

We blijven op avontuur gaan deze week.
Gisterenmiddag moesten we op controle in het ziekenhuis. Op zich niets bijzonders. Wat wel bijzonder was waren de bloedsuikers van Jorrith. Op een of andere manier was zijn suiker maar moeilijk omlaag te krijgen. Aan Jorrith was niet heel veel te merken. Hij was wat moe. Na zo'n bijzonder spannende zondag leek mij dat niet zo raar. We hadden bezoek en hij reed zondag zijn eerste outdoor wedstrijd met Anouschka. Spanning op en top.
Toen oma hem naar het ziekenhuis reed klaagde hij wel wat dat hij zich niet lekker voelde. In het ziekenhuis zat hij wat stiller dan normaal op de stoel maar vertelde zelf dat het allemaal wel goed ging. Na ons bezoekje had Jorrith honger dus namen we onder in het restaurant een puddinkje. Na het bolussen(toedienen van de insuline via zijn pomp)alarmeerde de pomp een verstopping. Snel naar huis om alles te vervangen.
Aangekomen in Vijlen roept mijn kleine man dat hij zich niet goed voelt en moet overgeven. Op het moment dat ik de auto stop en de deur opengooi komt het puddinkje me tegenmoet.

Er zit niets anders op dan snel naar huis te gaan, auto open te gooien en kind te verzorgen.
Ondertussen bel ik met de diabeetverpleegkundigen. De ketonen moeten gemeten worden. 4.6... Dat is dus heel erg hoog. (Ketonen bij diabetes: Wanneer de glucose niet of onvoldoende in de cellen opgenomen kan worden, stijgen de bloedglucosewaarden; er treedt hyperglykemie op. Dit heeft diverse gevolgen:

De meest acute complicatie is keto-acidose. Hierbij treedt verzuring op in alle weefsels en organen, wat misselijkheid en soms braken tot gevolg heeft (dit begint bij 17 mmol/l en hoger.
In de nier zal de concentratie glucose in het bloed zo hoog zijn dat niet alle suikers gereabsorbeerd kunnen worden. Hierdoor gaat er suiker via de nier verloren in de urine. Dit gaat gepaard met extra waterverlies, waardoor er grote volumes urine worden geproduceerd: polyurie. Door het grote urine-verlies stijgt het dorstgevoel en zal de patiënt veel drinken. Dit noemt men polydipsie).
Wil je nog meer weten klik HIER
Enfin... Na een super insulineshot mag Jorrith langzaam een fles appelsap opdrinken. Ondertussen pak ik de spullen in en gaan samen met oma Rosie weer terug naar het ziekenhuis.
Er wordt een bed klaar gemaakt en Jorrith wordt nogmaals gemeten. De waardes zakken gelukkig. Er zit niets anders op dan te wachten en te kijken wat de waardes doen. Rond de klok van 8 uur heeft hij een bloedglucose (BG) van 10 en mag hij wat eten. De doktor wil weten of hij het eten binnenhoud en wil afwachten wat zijn BG gaat doen. Het schiet weer door naar de 18. Doktor gaat overleggen. Na een half uur prik ik hem weer en is zijn BG gedaalt naar 14. Dat gaat de goede kant op.
Om kwart voor 11 (één uur en 15 min later)komt de dokter binnen en meldt dat ze twijfelt hem daar te houden of mee naar huis te laten gaan. Mijn intuïtie zegt: meenemen en thuis verder controleren. Dokter gaat bellen met de hoofdarts in Maastricht en om half 12 krijgen we te horen dat we het ziekenhuis mogen verlaten.
Thuis moet Jorrith nog een beetje eten en ik krijg opdracht om elke 2 uur zijn suikers te prikken. De eerste keer dat ik meet gaan de bellen rinkelen: Een hypo van 2.6. Veel te laag en het is dringend tijd voor dextro. In zijn slaap kauwt hij 3 dextro tabletten weg. Een kleine 2 uur later gaat mijn wekker en prik ik hem weer: 29.3. Dit kan niet!!! Ik neem een ander prikapparaat en meet weer (voor de zekerheid 2 x)een BG van 2.9. Nog steeds een hypo. 1 dextrotablet en een pakje appelsap. Als mijn kleine man het binnen heeft, draait hij zich om en slaapt verder. Ik lig wakker en bedenk me of ik het ziekenhuis moet gaan bellen. Een klein uur later prik ik hem weer en de BG is 8.1. Das een hele goeie waarde.
De waardes die later volgen zijn ook oké.
Vanochtend heeft hij mogen uitslapen en life goes on... Vandaag een dag om weer in het ritme te komen.

Misschien denk je wat een (drama)verhaal of "ach wat zielig" (de reactie die ik van moeders op school krijg) Zo zie ik het niet. (Omdat in dit drukke leven soms dingen vergeten worden leg ik dit verhaal ook vooral voor mijzelf vast)

Jorrith heeft nu eenmaal diabetes en ik ben er van overtuigt dat hiermee te leven is. Natuurlijk schrik ik ook als zoiets gebeurd. Maar dingen gebeuren niet voor niets. Dit is gebeurd om ons weer even wakker te schudden. Jorrith en wij (als ouders) moeten hieruit leren. Dat is helemaal niet erg.